Vriendelijk Friesland

Al eerder - tijdens het lopen van het Jabikspaad - maken mijn wandelmaatje en ik kennis met de vriendelijkheid van de Friezen.

Deze week bewandelen we het Grootfrieslandpad; van Stavoren naar Sneek.
Ook nu zijn we geraakt, niet alleen door het lieflijke landschap, maar zeker ook door de bewoners en hun trots op hun cultureel erfgoed.

Een paar voorbeelden:
een enthousiaste Ike, vrijwilligster in het oude Bakkerswinkeltje in Molkwerum. Een bijzondere ontmoeting in een bijzondere omgeving. 
(Dat zo'n ontzettend klein ontsnappingsluikje de bakkerszoon uit handen van de Duitsers wist te houden tijdens de Tweede Wereldoorlog; is haast niet voor te stellen).

De pubers in Workum; allemaal zeggen ze gedag.
Op het station in Sneek staan er zelfs een paar voor ons op als blijkt dat er in het wachthokje geen zitplaats meer is.

De vrijwilliger van het Theater in Sneek.
We staan uitgebreid het bijzondere gebouw te bewonderen. 
Typisch een Albers en ten Huet! In de lucht volgt mijn hand de vormen van de architect.
Ik zie er duidelijk een schip in. De zwaarden van de schepen dienen als blikvanger en kunnen ook voor meerpalen worden aangezien. De achtergrond suggereert - in mijn optiek - de golven. Ook hier heeft de architect zich laten leiden door de natuurlijke omgeving.
Dan komt er een jongeman op ons toegelopen. Hij is vrijwilliger in dit prachtige theater en vol trots wijst hij ons op de diverse details.
Hij vertelt over de familie Brennikmeijer - de grondleggers van C&A - die hun eerste winkel in Sneek openden; hun verbintenis met de stad en hun steun aan het theater. 
Het is een heel warm gesprek. Het leuke is dat hij gereedschap ziet in de vorm van het gebouw. Ik vergeet hem te vragen of hij soms uit IJlst komt.
Als u zich verwonderd afvraagt  "IJlst?" dan zal een rondje om de rotonde tegenover het station in IJlst ongetwijfeld een antwoord geven.

Vliegen

Het is zondag 28 juni.
Een rondje aan de wandel: proefdraaien in mijn nieuwe stappers (voor het eerst een laag model wandelschoen) en mijn nieuwe smartphone.

Het is nog wat onwennig.

Gelukkig kost het waarnemen me minder moeite. 
In de berm zie ik een uitgebloeide ....? 
Eigenlijk weet ik niet eens hoe deze plant heet.

Maar hij doet me onmiddellijk aan de propeller van een vliegtuig denken! Alle parachuutjes aan het uiteinde stijgen in gedachte al op en dansen het wolkendek tegemoet.

Het is niet zo raar dat de associatie met vliegen zich aandient. 
Vanmorgen heb ik op Schiphol mijn kleindochter van 13 maanden uitgezwaaid  die samen met haar ouders naar Canada vliegt. Een hele reis voor zo'n kleintje. 

Ook niet verwonderlijk dat je als oma toch een beetje je draai zoekt en de dagelijkse dingen (ook op een zondag) pas weer oppakt als je dat appje krijgt  " Veilig geland ".

Nu eerst maar eens die smartphone uitproberen en kijken of ik die helikopter een beetje fatsoenlijk op beeld krijg.

Uit het dons

Op deze 21e juni - de dag die volgens de kalender het begin van de zomer inluidt - bezoek ik samen met mijn moeder Tuin 3 in
Anna Paulowna.
7500 m2 landbouwgrond zijn op de schop gegaan om er een heus paradijs van te maken.
En dat is meer dan gelukt.

Het bloemetje op de foto raakt me.
Het lijkt alsof het zich heel voorzichtig losmaakt uit een warm nest vol dons.
De geboorte van het bloemetje stond al eerder gepland, maar het ontbreken van zonnewarmte hield het knopje tegen. Ze bleef behaaglijk liggen in dat bedje van zacht fluweel.

Vandaag heet het dan eindelijk zomer en als de zon zich later in de middag even laat zien, spoort moeder bloem haar kleintje aan.
Kom maar, kom maar kindje, kom maar naar buiten.
En zo popt heel voorzichtig dat oranje puntje op.

Als het later toch weer regent denk ik aan dat bloemetje en haar dappere tocht naar naar buiten.
Ook voor morgen voorspelt de weerman niet veel goeds. Ik hoop dat ze haar donsen vachtje nog niet helemaal van zich heeft afgeschud.

Benieuwd hoe het dit bloemetje is vergaan? Kijk op www.tuin3.com of breng de tuin zelf een bezoek.

Iets van heimwee?

Deze week dwalen mijn gedachten regelmatig af naar Terschelling.
12 dagen lang OEROL en ik ben daar 
niet bij.
Het is een keuze die ik bij de start van het nieuwe jaar al gemaakt heb.
Andere plannen lagen ten grondslag aan die keuze.
Al snel werd duidelijk dat die in-de-plaats-van-Oerol-activiteiten uiteindelijk geen doorgang vinden.
Toch stel ik de keuze niet bij.
Het is goed zo. 


En nu is het festival daar op mijn eiland inmiddels in volle gang.
Het voelt wat onwennig. 
Heel regelmatig ben ik blij dat ik aan deze kant van het water zit. 
Bijvoorbeeld als ik tegen de wind in van mijn werk naar huis fiets. 
Die koude bries blaast de zon gewoon omver, daar zit niet behaaglijks bij.

Of ....  als ik alle tijd heb voor het logeerpartijtje van mijn kleindochter 
of .... als ik toch op verjaarsbezoek kan bij een dierbare vriendin.

En soms maakt de gedachte aan deze bijzondere week op Terschelling me een beetje weemoedig. Het rare is dat dit hoogstwaarschijnlijk niet vanwege al het theaterspektakel is.
(ik heb al een behoorlijke portie op andere manieren binnen gehaald de afgelopen weken).
Nee, de weemoed zit hem in het niets hoeven, de bijzondere ontmoetingen, het gevoel van saamhorigheid, het als een jonge hond over het eiland dolen.
En nog veel meer van dat soort zaken.
Maar het zwaarst weegt het gemis van het zout op mijn huid, het zilt in mijn haar; die ingrediënten die de eilandvrouw in mij laten ontwaken.

Uit je voegen barsten

Aan de vooravond van de Alpe d'Huzes biedt deze papaver me een prachtig symbool.

Net als al die mensen die morgen de berg op fietsen en een geweldige inspanning leveren bundelt ook deze bloem al zijn krachten om straks ontzettend te gaan knallen.

Mooi ook de zwarte strepen die voorzichtig tegen het huidje van de papaver aftekenen. 
Dat zwarte randje dat ook voelbaar zal zijn daar rond en op die Franse berg. 
Immers, allen fietsen daar met een dierbare in gedachte die strijden tegen een vreselijke ziekte of deze strijd helaas al hebben verloren.

Behalve de papaver barst ook ik uit mijn voegen.
Ik barst uit mijn voegen van trots.

Trots op mijn schoonzoon die pas in januari voor het eerst op een racefiets zat en nu al 3 keer de berg op klimt.
Trots op mijn dochter die mee is naar de Alpe en haar vriendje mentaal ondersteunt. 
Op mijn collega die jarenlang vrijwilliger is geweest bij de Alpe en nu voor het eerst als deelnemer de berg trotseert.
Trots op al die andere collega's, bekenden en onbekenden die allemaal hetzelfde doel voor ogen.

Trots !

Stille bloeiers

In de wekelijkse Flow komt het thema van de stille mens aan bod.
Onmiddellijk leg ik de link naar de natuur.
Ook daar profileert het ene soort zich meer dan de ander en natuurlijk heeft dat invloed op de mens.
Als ik op dinsdagmorgen mijn gordijnen open word ik enthousiast begroet door een knallende papaver! Wauw! Een hele grote Wauw!
Dit ongegeneerd in het oog springen heeft een behoorlijk effect op me.
Ik jubel er zelfs een beetje bij.

Als ik er eens over nadenk kom ik tot bijzondere gedachtes.
Raar eigenlijk, op het moment dat de vergeet mij nietjes het smalle strookje dat hen is toegewezen, blauw kleuren in mijn tuin registreer ik dat weliswaar, maar van een uitbundig jubelen is geen sprake.
Wel is er dat glimlachje, dat zich door-vertaalt naar het hart.


Het gaat hier niet over beter, mooier, minder of slechter, nee het is gewoon een constatering van een kwaliteit.

Ik moet er niet aan denken dat mijn tuin alleen maar van die aandachttrekkers zou hebben. Want - eerlijk is eerlijk - de houdbaarheidsdatum van mijn papaver ligt beduidend lager dan die van de vergeet mij nietjes. Sterker nog: door de harde wind en regen is het bloemenjurkje van de papaver inmiddels helemaal aan flarden. De stille bloeiers vangen de daardoor ontstane ' gaten ' in mijn tuintje op.

Ook met de mens is dat zo. Er is niets mis met extraverte mensen, maar uit onderzoek is gebleken dat de introverte mens de mooiste dingen aan de maatschappij toevoegt. Op allerlei terrein.

Wil je meer weten over de extraverte versus de introverte mens,  misschien is de flow weekly nr 21 dan een aanrader.

Eigen invulling

Zomaar een stukje hout.
Maar .... het stronkje laat wel heel veel ruimte voor de eigen invulling.
Zo zien diverse mensen er een hertje in, sommigen een hondje en ik zie er overduidelijk een konijn in.

Het mooie is, dat het er allemaal is en ook mag zijn.

We denken misschien wel eens dat er anno 2015 zoveel wordt afgekaderd en voorgeschoteld, maar het tegendeel is waar.

Een voorbeeld:

Vrijdagavond bezoek ik met een vriendin een dansvoorstelling van De Karavaan.
Ik heb het programma wel gelezen maar ben inmiddels al weer kwijt of het een buiten of een binnenvoorstelling betreft.

'Buiten'  antwoordt de vriendin resoluut. Ik kijk nog eens even uitgebreid op de website en concludeer samen met haar, dat het inderdaad in de open lucht zal plaatsvinden.

Omdat de warmte me dit voorjaar al eerder heeft bedrogen, wapen ik me. Ik verruil mijn hakjes voor stevige stappers en trek een jack aan waar ik zelfs op de camping niet mee gezien wil worden. Zo'n jack dat je aantrekt als de schemer valt en je 's avonds laat voor je tent begint te blauwbekken.

Als de hele meute zich verzamelt voel ik me enigszins opgelaten tussen al dat deftige uitgaanspubliek.
We wandelen door het park en onopvallend zoek ik de achterhoede. Het duurt even voor we door hebben dat de route ons leidt naar de voormalige gevangenis Schutterswei. 
In wat waarschijnlijk de transporthal was, treden de dansers aan.
Ongelooflijk, wat een topsport is dit. Diep respect voor de dansers.

Als we na afloop de voorstelling op ons in hebben laten werken, vragen we ons verbaasd af hoe het kan dat we er zo naast zaten.
' De koepel'  zeg ik. We realiseren ons dat we hierbij allebei een theekoepel in gedachte hadden. Geen moment hebben we aan de bijnaam van de gevangenis gedacht.
Typisch gevalletje van eigen invulling.