Maar .... het stronkje laat wel heel veel ruimte voor de eigen invulling.
Zo zien diverse mensen er een hertje in, sommigen een hondje en ik zie er overduidelijk een konijn in.
Het mooie is, dat het er allemaal is en ook mag zijn.
We denken misschien wel eens dat er anno 2015 zoveel wordt afgekaderd en voorgeschoteld, maar het tegendeel is waar.
Een voorbeeld:
Vrijdagavond bezoek ik met een vriendin een dansvoorstelling van De Karavaan.
Ik heb het programma wel gelezen maar ben inmiddels al weer kwijt of het een buiten of een binnenvoorstelling betreft.
'Buiten' antwoordt de vriendin resoluut. Ik kijk nog eens even uitgebreid op de website en concludeer samen met haar, dat het inderdaad in de open lucht zal plaatsvinden.
Omdat de warmte me dit voorjaar al eerder heeft bedrogen, wapen ik me. Ik verruil mijn hakjes voor stevige stappers en trek een jack aan waar ik zelfs op de camping niet mee gezien wil worden. Zo'n jack dat je aantrekt als de schemer valt en je 's avonds laat voor je tent begint te blauwbekken.
Als de hele meute zich verzamelt voel ik me enigszins opgelaten tussen al dat deftige uitgaanspubliek.
We wandelen door het park en onopvallend zoek ik de achterhoede. Het duurt even voor we door hebben dat de route ons leidt naar de voormalige gevangenis Schutterswei.
In wat waarschijnlijk de transporthal was, treden de dansers aan.
Ongelooflijk, wat een topsport is dit. Diep respect voor de dansers.
Als we na afloop de voorstelling op ons in hebben laten werken, vragen we ons verbaasd af hoe het kan dat we er zo naast zaten.
' De koepel' zeg ik. We realiseren ons dat we hierbij allebei een theekoepel in gedachte hadden. Geen moment hebben we aan de bijnaam van de gevangenis gedacht.
Typisch gevalletje van eigen invulling.
