Vandaag bezoek ik met mijn moeder de Lentetuin in Breezand.
Als dochter / kleindochter van
een bloemist halen we ons hart op. Bij elk bloemetje staan we ontzettend te
tutten.
Ontdekken een hyacint met echt klokjes.
Daar waar anderen alleen maar
groene, rode, roze of gele tulpen en narcissen zien, raken wij in vervoering
door elk kartelrandje dat het ene soort van het andere onderscheidt. En dan heb
ik het nog niet eens over de entourage waartussen al het plantgoed wordt
tentoongesteld.
Ik moet denken aan twintig jaar geleden. Samen met een vriendin en beide zonen (toen nog knulletjes van zo’n 9 jaar oud) bezochten we de Lentetuin.
Ik had er ontzettend over op geschept.
Verwachtingsvol sleepten ik hen mee naar binnen: ta ta ta!
Binnen een half uur stonden we
weer buiten. Ik was totaal ontgoocheld.
Gelukkig gingen we meteen door naar het
strand waar een fikse noordwester raad wist met die ontgoocheling en zorgde
voor een frisse wind.
Veel later besefte ik pas dat die
vriendin minstens zo ontluisterd moet zijn geweest als ik.
Zie dat getut maar
eens te begrijpen als er geen bloemistenbloed door je aderen stroomt.
Inmiddels weet ik dat het ook
heerlijk is om dingen te ondernemen met mensen die niet gelijkgestemd zijn; het
verrijkt het leven zeer beslist.
Maar de Lentetuin …… daar ga ik voorlopig alleen met mijn moeder
naar toe.
