Ik heb er meteen beelden bij.
Wat heerlijk om je niet te laten verleiden door alle opsmuk en details, maar door te dringen tot de kern.
Alleen datgene weergeven waarom het gaat.
Voor mij voelt het alsof ik met haast gesloten ogen rond mag wandelen en alleen maar door mijn oogharen hoef te gluren.
Ik hoef niet alles meer te zien.
En vooral niet op alles te reageren.
Een haast prikkelvrij feest.
Wat zal dat een rust geven.
Moeiteloos trek ik de lijn in gedachten door tot de praktijk en dan met name naar mijn werk.
Wat zal het mooi zijn als ik me alleen maar zou kunnen richten op de eigen taken.
Me niet meer zou laten afleiden door allerlei dingen om me heen waarvan ik denk dat het misschien wel mis gaat en waar ik me dan vreselijk tegenaan ga bemoeien.
Meestal zijn anderen daar heel blij mee, en doet mijn inbreng er wel degelijk toe.
Maar dit betekent even zo vaak dat ik met een gigantische aap op mijn schouder achterblijf.
Voor mezelf is dat heel irritant.
Een heel mooi voornemen om daar na de vakantie echt bewust mee om te gaan.
Hoe dat afloopt, lees je in mijn volgend blog.
