Deze foto maak ik als ik met een vriendin in en om
Bellingwolde wandel.
De route leidt ons
langs het Ruiten AA-kanaal. Op een brug
staan we stil en nemen de natuur in ons op.
Een kaarsrecht kanaal, aan weerszijde omgeven door bomen.
Het water
haast zonder beweging.
Maar goed dat de wolken en zon zich erin weerspiegelen, anders
had ik het beslist saai gevonden, dat strakke rechte water.
Thuis, als ik de foto op de computer een beetje bijwerk, ontvouwt
de kosmos haar geheim en komt het water tot leven.
Het lijkt alsof Boeddha juist die dag van
onze wandeling haar zetel in het Ruiten AA-kanaal heeft geplaatst. Gedragen
door de wolken, omhuld door bladerrijk groen.
Bijna surrealistisch; wat voel ik
me rijk met dit plaatje. Een waar cadeau.
Afgelopen week beleef ik opnieuw zo’n cadeautjesmoment. De voorjaarsavond nodigt uit tot een
wandeling. Samen met een buurvrouw ga ik op pad. Heerlijk, de nog kale akkers,
vol van belofte; de knoppen in de kastanjes, vochtig van verlangen.
We gaan nog even over het terrein van Midgard; een
heilpedagogisch instituut.
Het terrein is uitgestorven. Maar dan klinkt er
opeens muziek; we lopen op het geluid af.
In de verte trekt een grote stroom mensen over het smalle
dijkje westwaarts.
Er lijkt geen einde aan te komen.
Het is alsof we midden in
een film zijn beland, maar het blijkt een toneelstuk. Opgevoerd door bewoners,
medewerkers en vrijwilligers.
Natuurlijk
zijn we welkom en sluiten we aan in de rij.
Aan de rand van het water krijgt het
spel haar vervolg.
We komen ogen en oren te kort. Een scala van tegenstellingen
- zoals de stoere vuurspuwers en
lieflijke bellenblaasters; wit donzige zachtheid en staccato zwart – laat ons
zien dat het leven alle kanten in zich heeft. Waar zijn we naar op zoek? Wat laten
we toe?
Als het spel ten einde is, moet ik echt even in mijn arm
knijpen. Is het werkelijk waar dat we zomaar getuigen mochten zijn van zo’n
prachtig stuk locatietheater?
Wat een bijzonder cadeau! Dankbaar lopen we naar huis.
