Natuurlijk is een goede gezondheid het aller belangrijkst. Maar daarnaast ben ik ook ontzettend dankbaar voor mijn manier van zien.
Dat uit zich op diverse manieren.
Een van de aspecten is - juist als de omgeving heel bijzonder en mooi is - oog te hebben voor het heel gewone, het alledaagse.
In mijn beeldjuweeltjes probeer ik dat tot uitdrukking te brengen.
Maar, het uit zich ook op andere vlakken.
Als ik vrijdag door het dorp fiets, zie ik hoe twee knaapjes van een jaar of vijf, zes langs de parallelweg plots hun fiets op de stoep neergooien. Het ene jochie loopt naar de grote haag en gaat wijdbeens staan. Het andere mannetje staat pal achter hem, handen nonchalant in de zakken en een gezicht glimmend van trots. Alsof ze het wildplassen hoogstpersoonlijk hebben uitgevonden.
Met een brede glimlach fiets ik verder.
Later op de dag rij ik Kolhorn in.
Een stoere (groot) vader staat met een baby op zijn arm voor de schuurdeur een luchtje te scheppen. Het is een aandoenlijk gezicht. Opnieuw welt er een geweldige glimlach op.
Misschien ziet de man het, want als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk, is hij naar de weg gelopen en tuurt hij me na.
Zo vormen heel gewone dingen de bron voor kleine geluksmomenten.
Ik tel mijn zegening.
