Door de duisternis

Het is weer wennen aan de adventstijd.
De dagen worden echt veel korter.

Toch is het op een bepaalde manier ook verwachtingsvol. Ik mag naar binnen keren. Misschien lukt het me dicht bij mezelf uit te komen en te voelen wat echt belangrijk voor me is.

Daar waar ik normaal gesproken naar buiten ' moet ' en zeker dagelijks de wind door mijn haren wil voelen waaien, ben ik nu helemaal gelukkig binnen. 
Al twee dagen lang ben ik de deur niet uit geweest. 
Het is een heerlijk gevoel.

Dat naar buiten gaan, komt ongetwijfeld weer. 



De foto illustreert het binnen en buitenproces op bijzondere wijze.

Door de donkerte van een holle stam gloort een blauwe lucht en frisgroen gras.
Tijdens de zomerzonnewende zien we exact in het verlengde van deze holle stam de zon opkomen.

Mooi hoe licht en duisternis met elkaar verbonden verbonden zijn.

De schoonheid van de leegte

De fietsenstalling bij de strandopgang. 

Een beetje een troosteloze blik. Geen mens te bekennen, laat staan een fietser.

Een van de rekken is zelfs al bezweken. Afgedaan ligt ze tegen de duinkant.

Bezweken onder de druk van een voorbij seizoen? Of uit heimwee naar wat ooit was?  Wie zal het zeggen.

Het heeft iets verlatends en stemt bijna tot melancholie.

Tegelijkertijd gaat er een schoonheid vanuit en merkwaardig genoeg lijkt het alsof dit stuk aardse materie meedoet met het ritme van de natuur. 

Alsof ook een doodgewoon hek tijd nodig heeft om uit te rusten. 

Om nu even niet die fietsen te hoeven dragen. 

Zich in stilte voorbereidt; nieuwe krachten op doet .

Het beeld raakt me. 

Waarschijnlijk omdat ik – in het diepst van mijn wezen - ook toe ben aan nu even niets. 

Kleurrijk - troostrijk

Na een ochtend intensief vergaderen snel de buitenlucht in.

De wind niet alleen door mijn haar, maar vooral door mijn hoofd.

Volgend weekend (zondag 17 november) gaat onze eerste editie Troostrijk van start.

Het gezegde ‘de laatste loodjes’ is ook op ons van toepassing. Wat een open eindjes nog. 

Even zie ik door de bomen het bos niet meer.

Voor mij is er dan maar één remedie: kwaal met  kwaal bestrijden en hup het bos in.

De Schoorlse duinen laten zich in al hun pracht zien. Een bonte specht  laat luidkeels van zich horen. Hij vliegt van boom naar boom. Net op het moment dat we hem in het snotje hebben, fladdert hij weer weg; en gelijk heeft ie.

Af en toe vermengt de wind de dennenlucht met een vleugje zilt. Heerlijk.

Na twee uur stappen is mijn hoofd leeg; vol vertrouwen weer naar huis. 

Die losse eindjes pakken we stuk voor stuk op. Niets aan de hand.

Wil je weten of dat ook lukt: kom dan vooral naar Troostrijk. (op facebook vind je alle info)

Lichtval

De storm van afgelopen maandag  heeft heel wat ravage aangericht.

Verbijsterd hoe stevige bomen als luciferhoutjes voor de bijl gaan.

Dezelfde boom die misschien al ons hele leven symbool staat voor standvastigheid en stevig geaard zijn, blijkt opeens kwetsbaar.

De wind maakt korte metten met menig straatbeeld. Je kan je kinderen of kleinkinderen niet meer wijzen op die appelboom, waaruit je na de zwemles al fietsend graag een appeltje jatte. (Die dingen waren natuurlijk nog lang niet rijp, maar daar ging het niet om).

En toch ….  dat geknakte hout verbergt soms prachtige schatten. 

Kijk eens hoe mooi het zonlicht de blanke huid beroert.  

Voor mij gaat daar een ontzettend troostend gevoel van uit.

Kijkend hout

Wat heeft Nederland geboft tijdens de afgelopen weken van de herfstvakantie. Genoeg mooie momenten om lekker de bossen in te trekken.

Niet alleen genieten van kleurrijk herfstblad, maar ook van de paddenstoelen.  

Wat een verscheidenheid.

Door de jaren heen blijft de rood met witte stippen favoriet bij jong en oud.

Kabouter Spillebeen heeft indruk gemaakt.

Toch zijn het niet alleen de mensen die zich vergapen aan de natuur.

Omgekeerd geldt het net zo. 

Ook de bomen houden van het herfstseizoen.  

Vooral als het iets kouder wordt en de jassen en dassen weer aan en om gaan. 

De bomen kijken hun ogen uit.  

Naast de kinderstemmen die door het bos klinken om pappa of mamma op een paddenstoel te wijzen,  laten ook de bomen van zich horen. Die bomen roddelen heel wat af; gniffelen om dat leuke hoedje met die oranje stippen of waarschuwen elkaar voor die chagrijnige vader.

Als u denkt dat ik dit uit mijn duim zuig,  moet u maar eens heel goed opletten. 

Dat vrolijke geritsel is niets anders dan het eindeloos communiceren van boom tot boom.

Na morgen – 28 oktober 2013 -  wordt het misschien wel wat moeilijker om de bomen goed te verstaan, want als we de weerman mogen geloven jaagt de storm genadeloos door het bos.

Vervolgens wordt het bladstil.

Paddentrek

Laat ik nu toch altijd gedacht hebben dat de paddentrek iets is dat in het voorjaar plaatsvindt als de padden ontwaken uit hun winterslaap en massaal naar het water trekken om zich voort te planten.

Dit weekend ben ik getuige van een andere padden(stoelen)trek.

De paddenstoelen op de foto behoren tot de familie van de reislustigen. Op een prachtige herfstdag trekken ze er op uit omdat ze nu eindelijk wel eens willen weten hoe het landschap er aan de andere kant van de heuvel uit ziet. 

Keurig in het gelid marcheren ze achter elkaar omhoog.  Hun nieuwsgierigheid is verpletterend; ze hebben totaal geen oog meer voor welk bloemetje dan ook.

Het is een bijzonder gezicht.  

Overigens vermoed ik dat het niet alle paddenstoelen lukt ook daadwerkelijk die  andere 

kant te bereiken. Als ik goed om me heen kijk zie ik hier en daar gesneuvelde exemplaren. 

Die hebben het dus duidelijk niet gered.

Mocht je van de week op dezelfde heuvel bij Egmond zijn en deze paddenstoelen niet meer zien, loop dan vooral naar de andere kant of misschien nog wel verder …. want ze hadden de gang erin.

Troostrijk

Deze week heb ik een fanpagina op facebook gemaakt voor ons initiatief Troostrijk.

Als blikvanger op de pagina prijkt de passiebloem. 

Een mooi symbool voor het  enthousiasme waarmee twee vriendinnen en ik zijn gestart met de organisatie van Troostrijk.

Troostrijk?   

Op zondag 17 november 2013 houden we in de Oorsprong te Schoorl ons eerste Troostrijk; 

een initiatief dat is ontstaan vanuit het idee  via een soort ontdekkingstocht te verkennen of en zo ja, welke mogelijkheden er zijn in het ervaren van troost.

In grote lijnen maken we onderscheid tussen twee gebieden.

Aan de ene kant de troost die je bij wijze van spreken als een warme deken om je heen kunt slaan, door bijvoorbeeld te luisteren naar mooie muziek.  

Daarnaast de zelfhelende troost, die mogelijk wordt aangesproken door  bijvoorbeeld het maken van een herinneringsboek, of een andere vorm van  ‘cre-activiteit’.

We zijn zelf ontroerd door al die mensen die mee willen helpen aan Troostrijk.  

Het belooft een mooie dag te worden.

Verdere info op onze pagina.

Bij deze graag een oproep om ons massaal ‘leuk’ te vinden, 

zodat Troostrijk ook digitaal heel makkelijk toegankelijk wordt 

en we nog meer mensen kunnen uitnodigen zich te laten verrassen en verwarmen 

op 17 november.  ( www/Facebook.com/pagestroostrijk)

Vleugje Afrikaans

Vandaag – zondag 6 oktober – is het opnieuw zomer.

De hele dag werk ik in de tuin.  

In voorgaande jaren was dat rond deze tijd misschien een voorzichtige start  met het winterklaar maken. Maar vandaag is deze term volledig misplaatst.

Ik neem de tuin onder handen alsof ik de zomer nog mag verwelkom. Een heel deel gaat op de schop. Omspitten, uitdunnen, verplaatsen en verpotten, het kan niet op vandaag.

Het doet me denken aan Vasalis en haar prachtige gedicht 

 ‘Teder en jong als werd het voorjaar,

maar lichter nog want zonder vruchtbegin 

zet stil het herfstgetijde in.’

De zin ‘ Met dunne mist tussen de gele bladeren ‘ is nooit beklijft bij me. Gek is dat eigenlijk.

Wat een heerlijke nazomerse dag. Zelfs als in de schaduw is het heel aangenaam.

De foto – geschoten in de haven van Oudeschild - geeft het sfeertje goed weer.  

Alle daagse netten  en drijvers bezorgen een gewone vissersboot  een Afrikaans vleugje.
Het lijkt wat tegenstrijdig met voorjaarsgevoel, maar het is gewoon een heerlijk warm genieten.

365 dagenproject

De laatste tijd verwent de natuur ons met prachtige plaatjes.

Het doet me denken aan het  365 dagenproject dat ik twee jaar geleden heb gevolgd. 

Een project dat wereldwijd werd omarmt. 

Het idee erachter is dat de deelnemer een heel jaar rond dagelijks eenzelfde activiteit uitvoert en dat deelt op bijvoorbeeld facebook. 

Zo is er een mevrouw die elke dag een paar voetjes fotografeert. 

Een ander snijdt dagelijks een figuurtje uit een aardappel.  

Het is een beetje een hart onder de riem. 

Vaak beginnen we ergens maar niet aan, omdat we meteen zo groot denken. 

Dit project huldigt het principe ‘elke dag een steek is een hemdsmouw in het jaar.

Ik schreef dagelijks een natuurwaarneming in een schriftje. 

Nu dacht ik altijd al dat ik best oog had voor de natuur, maar door dit project ben ik nog beter gaan kijken en deed ik ook hele leuke ontdekkingen. (daarover een andere keer meer).

Een van de laatste waarnemingen (mijn schrift was vol)  deed ik in Varik, een dorpje aan de Waal.

’s Morgens wakker worden en er getuige van zijn dat de zon door het wolkendek heen breekt om  een schipper te begroeten.  Daar werd niet alleen de schipper vrolijk van ….

Met een zonnehoed de herfst door

Even voorstellen: de echinacea. 

Of - in gewoon Hollands - de zonnehoed.

Al jaren een van mijn lievelingsplanten.

Vorig jaar kreeg ik een paar hele mooie stekken. Vol vertrouwen gaf ik ze een plek in de klei. Maar ….. soms vraagt een plant meer dan alleen vertrouwen. Water bijvoorbeeld.  

Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar echt in gebreke ben gebleven.

De planten in mijn tuintje zijn dan ook zeer magertjes. Voor volgende zomer heb ik echt wilde plannen: dan ga ik ze echt geven wat hun hartje begeert.

Gelukkig kan mijn buurvrouw het beter. Deze plant heeft het geweldig naar de zin in het tuintje van de volkstuinvereniging. De hommel is ook in haar nopjes.

De plant is meer dan alleen maar mooi. De indianen gebruikten haar wortels al tegen slangenbeten.

Bij ons is echinacea vooral bekend als echinaforce. Een uitstekend middel tegen verkoudheid. Het verhoogt de weerstand en versnelt het herstel na een operatie.  

In menig huishouden worden de druppeltjes preventief ingenomen.

Ik denk dat eenmaal daags naar deze mooie foto kijken ook helend werkt. 

Mijn druppeltjes laat ik nog even staan.

Overgave

Natuurlijk een cliché: maar wat is onze stemming afhankelijk van het weer.

Deze week worden we daar behoorlijk mee geconfronteerd. De ene regenbui na de andere bezorgt ons nattigheid.

We zijn de afgelopen maanden vreselijk verwend. Mopperen wil ik dan ook liever niet. Maar ik kan wel bekennen dat ik moeite heb met de abrupte overgang. 

Het lijkt alsof ik mijn draai in huis nog niet kan vinden. Natuurlijk is het gezellig om weer een kaarsje aan te steken. En binnen op de bank is het boek niet minder boeiend dan buiten in het zonnetje, maar de beleving is anders. Het is nog een zoeken naar overgave.

De zonnebloem, die ik tien dagen geleden fotografeerde, reageert anders op de nadere herfst. Als ze voelt dat het nieuwe seizoen al heel voorzichtig het eerste spoor van verval achterlaat op haar gele kroon, buigt ze het hoofd. Zonder woorden accepteert ze dat wat komen gaat.

Uitpluizen

Heel vaak verrast het me dat ik nog altijd zo aan het leven leer.

Dan bedoel ik niet de processen die ieder mens ongetwijfeld in de loop van zijn leven door ervaring meemaakt, maar de feitelijkheden die altijd al zo waren en waarvan het kwartje nu ook bij mij valt.

Neem bijvoorbeeld mijn leverkruid.

Aan het eind van de zomer staat ze droog en verdord  in de tuin. 

Tot voor kort dacht ik dat dit een natuurlijk afsterven was, onder invloed van zon en wind.

Nu weet ik dat de bijen en vlinders het grootste aandeel hebben in die ogenschijnlijke staat van verval. Massaal storten zij zich op de bloemen.  

De vlinders fladderen van scherm naar scherm; de bijen houden het langer op één plek vol. Maar beide insecten werken hard en woelen als het ware de hele bloem om. 

Uiteindelijk is een grote pluizenbol het resultaat.

Niet echt een fraai gezicht. Maar nu ik de oorzaak ken, is het veel makkelijker deze vergankelijkheid te accepteren. 

Als werkelijk alles uitgepluisd en het herfstweer vrij spel heeft in de metershoge plant, knip ik het  scherm met respect en dankbaarheid af. 

Ook deze zomer is zij weer voedingsbodem geweest voor tientallen atalanta’s, kleine vossen, bijen en een enkel koolwitje.

De rode stelen laat ik staan; die komen volgend voorjaar wel.

Gevangen

Deze prachtige dagpauwoog wil niets liever dan uitvliegen.

Wanhopig slaat ze haar vleugels uit. 

Steeds opnieuw vormt het glas een belemmering.

Na elke poging wordt de blik intenser. 

De machteloosheid weerspiegelt zich in de ogen.

Tranen wellen langzaam op.

Heel behoedzaam slaan we een brug naar haar vrijheid;

schuiven een ragdun velletje onder de tere vleugels door.

Aarzelend vertrouwt de vlinder haar pootjes toe aan het papier.

De overgave raakt tot in de ziel.

Plechtig dragen we de vlinder naar buiten.

Voorzichtig vliegt ze de herwonnen vrijheid tegemoet

Ergens doorheen kijken

We herkennen het ongetwijfeld: ben je van plan eindelijk voor dat volkstuintje te gaan en dan blijkt het één grote wildernis te zijn.

Of je verheugt je op een avondje op bezoek bij mensen die je op vakantie hebt ontmoet en bij binnenkomst ontdek je dat die lui zestien katten hebben. Ze laten niet alleen hun geurtje achter, maar hebben ook behoorlijk huisgehouden met hun nagels. 

Er is werkelijk geen stukje hele bekleding op de bank meer te vinden.

Natuurlijk zijn die mensen niet minder leuk als toen je met ze op de camping zat. Gelukkig is dat vertrouwde gevoel er al weer gauw. Maar je moest wel even wennen aan hun huisvesting. Je moest er als het ware doorheen kijken.

Zelf kom ik er steeds meer achter dat ik regelmatig door dingen heen kijk. In allerlei situaties.

De kraan op de foto is nou niet direct het achtergrondje waarvan een mens erg gecharmeerd raakt. 

Maar als je er met aandacht doorheen kijkt, ontdek je in de verte het baken. 

Het is letterlijk een lichtpuntje.

Achteromkijken

Achteromkijken: nog steeds heeft dit werkwoord een dubbele lading.

‘Wie achterom kijkt, komt nooit vooruit’ 

is zo’n uitdrukking die boekdelen spreekt.

De tegenhanger is

‘Achteromkijken helpt om verder vooruit te kunnen zien’. Of: ‘loslaten is achteromkijken zonder spijt’.

Deze laatste twee benaderingen van achteromkijken, spreken me erg aan.

Als ik tijdens de wandeling naar Wahlwiller (Limburg) niet achterom had gekeken,  had ik nooit de schoonheid gezien van de weg die ik was gegaan. 

Zowel letterlijk als figuurlijk.

Achteromkijken is voor mij ook een stilstaan bij. 

Vaak gaan die momenten samen met een gevoel van heel veel dankbaarheid en rijkdom.

Tussen hemel en water

Een vogel op zijn vlucht volgen … 

Telkens weer roept het een verlangen op. 

Wat lijkt het me heerlijk om alleen maar mee te bewegen op de luchtstroom. De vleugels gespreid en  me vol vertrouwen over geven aan de thermiek.

Het gevoel van tijdloosheid.

Het lijkt onbereikbaar voor ons aardse mensen ; zelfs de god Icarus is het niet gelukt.

Toch beleef ik vandaag zo’n vrijheidsgevoel.

Het uitstapje dat met vriendinnen gepland staat, krijgt een andere wending.  

De oorspronkelijke reisbestemming blijkt niet haalbaar. 

Het kost ons geen enkele moeite ons idee los te laten en een nieuwe koers te varen.

In het begin van de middag meren we aan op Texel. 

Op de fiets richting Den Burg – denken we. Maar opeens buigen we spontaan af naar Oudeschild. Ook daar laten we ons meevoeren met dat wat zich aandient. 

Regen?  Kaap Skil, het prachtige juttersmuseum, biedt ons gastvrij onderdak.  

Later zwerven we eindeloos langs de haven. 

Praten, kijken, genieten. 

Als we na een hele dag van tijdloosheid de laatste boot naar huis nemen, 

trakteert de zon ons op een prachtige ondergang.

De zeemeeuw glijdt tussen hemel en water en knipoogt ons toe  ‘Goed gedaan meisjes! Jullie hebben geen vleugels nodig om gewoon met de stroom mee te gaan.

Uitbundige kwetsbaarheid

Bij het schrijven van mijn blog probeer ik beeld en tekst zodanig samen te smelten dat ze elkaar versterken. 

Ik heb daarbij nooit een vooropgezet plan.

Soms kan ik aan het begin van de week denken

 ‘zondag schrijf ik over …..’  maar dan dient zich 

gaande de week iets aan, dat ik gewoon niet kan negeren. 

Soms is dat een gebeurtenis en soms bepaalt het beeld het blog.

Het is een intuïtief proces en vaak verras ik mezelf met de keuzes.

Zo ook vandaag. 

Op zoek naar een foto (die jullie ongetwijfeld nog eens tegen gaan komen op mijn blog) springt deze eruit.

Mijn eerste indruk is ‘Hier word ik ontzettend blij van! En wat past dat mooi bij het zomerbeeld.’  

Maar als ik echt opga in de foto komt er iets heel anders naar voren:  kwetsbaarheid!  

Ik ontdek dat de foto voor mij op dit moment als metafoor dient voor de egel. 

Als je nogmaals naar de foto kijkt, snap je ongetwijfeld wat ik bedoel. 

En dat is geen toeval.  

In en rond mijn tuintje verblijft een egel. 

Zodra de schemering inzet wandelt hij op hoge pootjes en flinke dribbelpas over mijn straatje. 

Bij elke ontmoeting opnieuw schrik ik me wezenloos.  

Mijn angst slaat over op het arme beest; onmiddellijk houdt hij halt en kijkt me met priemende ogen aan. 

Zo staan we beiden even aan de grond genageld. 

Steeds vraag ik me af waarom ik zo bang ben voor dat kleine beestje.

Maar op het moment dat ik mezelf verman en het beest je  -en daarmee mijn angst - 

dan uiteindelijk toch in de ogen wil kijken, blijkt dat ik even niet heb opgelet 

en het egeltje is verdwenen.

En dat maakt mij dus minstens zo kwetsbaar als het egeltje.

Stronkspraak

De zomerse temperaturen van de afgelopen week nodigen uit tot allerlei heerlijkheden.

Het herinnert me aan dat Oeroljaar (2008) waarop ik onderweg ben naar een voorstelling en echt veel te vroeg aankom. 

Ik ga nog even lekker in het gras zitten en ben zomaar getuige van een wonderlijk gesprekje tussen twee boomstronken.

Pst  zie je daar dat jonge stelletje?

Wat is zij mooi!

Als hij maar lief voor haar is.

Ze straalt helemaal.

Oooohhhhh…. Kijk, hij mag er ook wezen. 

Het stronkje krijgt er zowaar een blosje van.

Maar al snel wordt ‘hij’ aan het oog onttrokken en veilig opgeborgen in de schoot van het meisje.

De aarde beweegt zachtjes mee op dit kosmisch ritme.

Zodra zich meer mensen melden voor de voorstelling,  spant de hele natuur samen om de geluiden van de jonggeliefden te overstemmen:

Vogels tjilpen nog luidruchtiger

Bladeren ritselen oorverdovend op bladstille wind

En op de achtergrond beuken golven met geweld tegen de basalten.

Het jonge paar is veilig.

Vrouwelijke astronomische herfst

Ja, daar worden we natuurlijk niet vrolijk van: maar feit is dat morgen, maandag 22 juli de vrouwelijke astronomische herfst begint.

Een en al weerstand roept dit bericht op. Kom op, hebben we eindelijk zomer en dan komt de herfst alweer aanwaaien. 

Hoewel ik echt van de herfst hou, moet ik er nu nog even niet aan denken.

Gelukkig begint de manlijke astronomische herfst op 22 september en wel om 22.44 uur, om precies te zijn. Dit manlijke principe is gebaseerd op de zonnestanden. De herfst begint als de zon loodrecht boven de evenaar staat. Jaarlijks slechts een paar dagen speling.

De vrouwelijke astronomische herfst gaat uit van de maan. Zodra de eerste volle maan aanbreekt in het sterrenbeeld Leeuw.

Dit jaar is het meteen raak: 22 juli neemt Leeuw het over van Kreeft en doet de herfst ook meteen zijn intrede.

Er zitten dus maar liefst twee hele maanden verschil tussen de mannelijke en vrouwelijke herfst.

En nu? vraag ik mezelf af. Natuurlijk kan ik het vrouwelijke principe niet overboord gooien omdat het me nu even niet aanstaat. 

Wat dan?

Ik heb bedacht dat ik de periode tussen vrouwelijke en manlijke herfst eens extra oog ga hebben voor de natuur. 

Heel bewust ga ik proberen herfst en zomer hand in hand te laten gaan.

Zoals bijvoorbeeld op de foto. Je ziet een dahlia: een echte herfstbloeier. 

Maar door de strakblauwe lucht  levert het echt een zomergevoel op. 

Zo ga ik op zoek naar meer beelden en hoop ik een zomer ( pardon, vrouwelijke astronomische aanvang van de herfst) te beleven als nooit tevoren.

Ik ben benieuwd wat jullie doen.

Verwording (in positieve zin)

Vandaag – zondag 14 juli – bezoek ik de boshut in Baarle Nassau.

De mevrouw van de routeplanner spreekt over 

Barlé Nas-sau, maar dat heeft ongetwijfeld te maken met haar gevoel voor historische gebeurtenissen; het is vandaag immers le quatorze juillet.

Ook wij gaan terug in de tijd en ontdekken het erfgoed van Sonja Prins, dichteres en activiste. 

Een vrouw uit 1912 met een biografie die diep respect afdwingt.

Uiteindelijk sterft Sonja begin 2009. Maar dat is slechts een afscheid van het aardse turbulente en vaak tegendraadse leven. 

De nalatenschap van Sonja  en haar bijzondere boshut waar zij sinds 1972 in behoorlijke afzondering woonde en werkte wordt levend gehouden door een groep vrouwen die gedurende 20 jaar de mogelijkheid krijgt de boshut als creatieve broedplaats te benutten.

De boshut binnengaan is een ontdekkingsreis. Voor al mijn zintuigen. 

Ik voel de warmte van de kachel waar het vuur gretig aan het hout vreet. 

Ik ruik de bedomptheid met tussendoor een vleugje koffie, vers gezet.

Ik hoor Anne die het verhaal van Sonja vertelt aan een journalist. 

Ik zie, ik zie, ik zie ….  wonderlijke verwording*. 

Op sommige plaatsen heeft de vloer zicht teruggetrokken in de aarde. 

Het afbladderen van de muren lijkt een organisch gegeven. 

Net als in de herfst komen de meest verrassende kleuren naar voren. 

Op de foto zomaar een stukje keukenmuur. Gewoon zoals het is, niets meer en niets minder. 

Ik zie er een ongekende schoonheid in. En tussen al die fases van verwording*, hangt de sleutel gewoon op zijn vaste plek. Ze lijkt een stille getuige in een zee van tijdloosheid.

Ben je nieuwsgierig naar dit bijzondere oord: google dan op zijn minst Sonja Prins. 

Of - absolute tip – bezoek de boshut zelf. Dat kan nog op zondag 18 augustus a.s. 

* VERWORDING: hiermee bedoel ik het wonderlijke proces van  alles dat oorspronkelijk was, WORDT (maar dan in een nieuwe oorspronkelijkheid). Een soort metamorfose dus. Ik gebruik het hier met een soort verheugd zijn in mezelf over het oude dat prachtig was en het nieuwe dat in wording is en op een andere manier even zo prachtig is. 
Dat is mijn gevoel van verwording. 
De letterlijke vertaling doet absoluut afbreuk aan het prachtige initiatief van de boshut.

Zomerbeleving

Eindelijk voelen we de zomer!  

Wat hebben we lang moeten wachten.

Het leuke is dat ieder op zijn eigen manier invulling geeft aan het ultieme zomergevoel.

De een pakt de fiets, de ander dobbert in zijn bootje.

Een terrasje pakken is bij menigeen favoriet.

Hordes mensen trekken naar het strand. Waar ze in hun woonomgeving de privacy afschermen door hekken en hagen, nemen ze het aan het strand minder nauw.   
Alleen het uitgespreide badlaken bepaalt het territorium.
Een enkeling graaft een kuil.

Sommigen blijven lekker thuis, ontspannen met een goed boek, of vermaken zich simpelweg met het volgen van de vogels in de lucht. 

De vogels – op hun beurt – drijven mee op de thermiek. 

Vanaf de aarde stijgt het  verlangen  zo vrij als een vogel te zijn langzaam op.

Zelf hoop ik ook altijd op een wolkje. Niet alleen om naar te kijken, maar ook omdat al te grote hitte me vaak te veel wordt. Als ik daarbij –op veilige afstand van de massa – op de achtergrond de zee hoor ruisen, ben ik helemaal in mijn element.

Collectieve rouw

Vanuit zijn rijdende srv-wagen bezorgt de melkboer de gebruikelijke bestelling.

De juf en meester houden net als anders toezicht op de spelende kinderen.

De buschauffeur stopt bij het bolletjescafé; reizigers checken in en uit.

Het leven volgt zijn normale loop.

Maar het is slechts schijn, want vandaag is alles anders. 

Het bericht in het nieuws  gaat niet langer over mensen in een willekeurige woonplaats en met onbekende naam.

Nee, de namen hebben een gezicht, hebben een geschiedenis, kinderen, familie ….

De betekenis van het ontstellende bericht dringt eerst nog niet tot ons door; het lijkt alsof we het niet kunnen bevatten. Dit verdriet is te groot, dit kan niet, dit mag niet.

De waarheid dringt langzaam door; over het dorp hangt een collectief gevoel van rouw.

Onze gedachten gaan uit naar de meiden, hartverscheurend…

Het raakt ook aan ons persoonlijk leed. 

Herinneringen komen boven; we kennen het proces waar de meiden doorheen moeten. 

Ieder op haar eigen manier.

Maar dit ongelooflijk drama brengt ook iets moois.

Het maakt de mensen zachter, zorgzamer naar elkaar. 

Ik merk het aan mijn zoon, die er voor zorgt dat een vriendinnetje dit vreselijke drama niet in haar eentje te verwerken krijgt.  

Mijn dochter belt een keertje extra “Mutti, weet je wel hoeveel ik van je hou?”  

We zijn rijk met elkaar.

Het baken verzet

Onder vochtige wolken

vormen rode boeien

een lange rij

op de magische grens

van land en water

Bij vloed roept het likkende water

zilte herinneringen op.

Fijne zandkorrels schuren

zachtjes aan de onderrand

-    Het is eb  -

De metalenhuid

nodigt uit tot strelen

De Oerolganger

waadt verrukt

tussen al dit moois
en weet:

er is een baken voor hem verzet

De klok en de tijd

IJzeren silhouetten gaan aan de wandel langs het Terschellinger strand.

Het is een Oerolbeleving uit 2008. 

Elk silhouet draagt haar eigen verbinding met het fenomeen ‘tijd’ uit.

Ik ben het meest geraakt door het Afrikaans gezegde

‘Jij hebt de klok, maar ik heb de tijd’.

Iets dat we de komende week tijdens Oerol 2013 weer volop in praktijk kunnen brengen.

Het lijkt zo simpel dat meebewegen met de natuur en overal de tijd voor nemen.   

Naar bed als de kastelein zijn laatste juttertje heeft geschonken en er pas weer uit als de geur van verse broodjes voorzichtig de dag inluidt. 

Het besef dat je ook vandaag de tijd aan jezelf hebt.

Maar …. dan moet je vooral niet teveel voorstellingen hebben geboekt. 

Want, geloof me, dan tikt die klok vaak genadeloos. 

Je trapt van hort naar her. 

En elke keer lijkt de wind wel net uit de verkeerde hoek te komen. 

Wat natuurlijk wel weer heel verfrissend is.

Dit jaar probeer ik de rust er wat meer in te houden; een beetje op zijn Afrikaans te leven. 

Als de temperatuur zich ook nog bescheiden richt naar Afrikaans maatstaven, dan komt het helemaal goed!

Weelde

Een beetje beschaamd schrijf ik dit blog.

Wat erg dat ik zo weinig vertrouwen heb in Moeder Aarde.  (zie mijn blog van vorige week)

En wat ontzettend genereus dat Moeder Natuur geen enkele vorm van wrok toont en de papavers in mijn tuin stuk voor stuk uitbundig laat bloeien. 

Het is een feest voor het oog. 

Voorlopig blijft dat nog wel even zo. 

Naast al het weelderig oranje/rood, wemelt het nog van de groene knoppen.

Ik ben helemaal gerustgesteld en geniet met overgave. 

In de bloem ontvouwt zich een eigen wereld.

In de kern is de zaadbol reeds aanwezig. 

De bladeren schermen haar af voor al te fel zonlicht. 

Zodra de wind een spel speelt met de bladeren en door de beschermlaag heen blaast, 

nemen fluwelen banden de koesterende rol over. Zo mag het zaad zachtjes rijpen.

Het is een prachtig schouwspel.

Slechts een heel klein beetje gene overschaduwt dat genieten: 

wat een juffertje ongeduld kan ik zijn.

Eigen tijd

Nee, helaas mijn papaver is nog niet zover.

Ik kan niet wachten tot ze open barst. 

Vol ongeduld sta ik bij de dikke groene knoppen, vol potentie.

Ook al weet ik dat ze ook dit jaar weer vol enthousiasme haar schoonheid gaat tonen, en een uitbundig rood / oranje ten toon spreidt, toch heb ik de neiging haar constant aan te sporen: Nu Nu Nu!

Het is maar goed dat deze mooie plant in mijn voortuin bloeit en ik me daarom echt inhoud, anders zou ik wilde indianendansen uitvoeren om het proces te bevorderen.

Waarom dit ongeduld?

Over twee weken ga ik met vakantie en hoewel ik echt geniet van al wat tot bloei komt in mijn kleine tuintje, is de bloei van de papaver toch wel het hoogtepunt. 

Menig vrij moment registreer ik met mijn camera de diverse stadia van het groeiproces. 

Elk jaar opnieuw word ik daar ontzettend gelukkig van. 

Stel je voor dat ik dat mis! Het zal beslist iets van de vakantievreugde afnemen.

Waar is mijn vertrouwen?

Ik zou toch moeten weten dat de natuur haar eigen plan vormt en rustig haar tijd neemt .

Als ik er de eigenschappen van deze foto op nasla, geven ze aan dat ik het plaatje geklikt heb op 31 mei in een voorgaand jaar.  Slechts 2 dagen eerder. 

Ik voel me betrapt en beloof bij deze plechtig dat ik de natuur haar eigen tijd gun. 

Dus geen indianendansen, kunstzonnen en ander geforceerd gedoe.

Ik hou u op de hoogte.