Na bijna 8 jaar komt er een einde aan mijn bereikbaarheidsdiensten. Niet langer meer eens in de 6 weken 24 uur per dag, 7 dagen achter elkaar leven onder voorbehoud.
Niet meer spontaan de tuin in lopen en me dan verschrikt realiseren dat mijn mobieltje nog binnen ligt.
Niet meer gebonden aan grenzen van onze regio, omdat er een opkomsttijd geldt.
Die leuke wandeltocht in Betuwe? Dat weekje weg in het najaar: helaas, ik heb piket.
Maar nu: alle ruimte om 's avonds lekker langs het strand te banjeren. Dat terrasje te pikken en zelfs een glaasje wijn te drinken! Vrienden uitnodigen om te komen eten, omdat je niet het risico loopt dat je halverwege het kokkerellen achter het fornuis vandaan moet.
Kortom: herwonnen vrijheid!
Ik krijg daarbij het gevoel dat ik had toen ik deze foto nam, van ' Uitvliegend hout '.
Jarenlang heeft Boom het verlangen een vogel te zijn. Het verlangen is zo groot, dat Boom uiteindelijk ziek wordt. De najaarsstorm heeft vrij spel en werkt Boom tegen de vlakte.
De rivier draagt Boom mee op haar stroom. Meedogenloos beuken de golven op Boom in. Op vele oevers spoelt Boom aan. En telkens legt Boom een stukje van zijn oude gedaante af. Het is een heel proces van slijpen en vijlen.
Nu ligt Boom op het strand van Terschelling en is bijna zover dat hij zijn vleugels uit kan slaan. Hij wacht alleen nog op dat ene briesje dat hem werkelijk los tilt van de grond.
En dan .... de vrijheid tegemoet.
Ik neem er een borrel op (het kan nu).
