Deze prachtige dagpauwoog wil niets liever dan uitvliegen.
Wanhopig slaat ze haar vleugels uit.
Steeds opnieuw vormt
het glas een belemmering.
Na elke poging wordt de blik intenser.
De machteloosheid
weerspiegelt zich in de ogen.
Tranen wellen
langzaam op.
Heel behoedzaam slaan we een brug naar haar vrijheid;
schuiven een ragdun velletje onder de tere vleugels door.
Aarzelend vertrouwt de vlinder haar pootjes toe aan het
papier.
De overgave raakt tot in de ziel.
Plechtig dragen we de vlinder naar buiten.
Voorzichtig vliegt ze de herwonnen vrijheid tegemoet
