Nee, helaas mijn papaver is nog niet zover.
Ik kan niet wachten tot ze open barst.
Vol ongeduld sta ik
bij de dikke groene knoppen, vol potentie.
Ook al weet ik dat ze ook dit jaar weer vol enthousiasme haar
schoonheid gaat tonen, en een uitbundig rood / oranje ten toon spreidt, toch heb ik
de neiging haar constant aan te sporen: Nu Nu Nu!
Het is maar goed dat deze
mooie plant in mijn voortuin bloeit en ik me daarom echt inhoud, anders zou ik
wilde indianendansen uitvoeren om het proces te bevorderen.
Waarom dit ongeduld?
Over twee weken ga ik met vakantie en hoewel ik echt geniet
van al wat tot bloei komt in mijn kleine tuintje, is de bloei van de papaver
toch wel het hoogtepunt.
Menig vrij moment registreer ik met mijn camera de
diverse stadia van het groeiproces.
Elk jaar opnieuw word ik daar ontzettend
gelukkig van.
Stel je voor dat ik dat mis! Het zal beslist iets van de
vakantievreugde afnemen.
Waar is mijn vertrouwen?
Ik zou toch moeten weten dat de natuur haar eigen plan vormt
en rustig haar tijd neemt .
Als ik er de eigenschappen van deze foto op nasla, geven ze aan
dat ik het plaatje geklikt heb op 31 mei in een voorgaand jaar. Slechts 2 dagen eerder.
Ik voel me betrapt en
beloof bij deze plechtig dat ik de natuur haar eigen tijd gun.
Dus geen
indianendansen, kunstzonnen en ander geforceerd gedoe.
Ik hou u op de hoogte.
