De lentetintelingen van vorige week zetten we nog even in de ijskast; Moeder Natuur heeft iets anders voor ons in petto. Deze foto maakte ik begin februari 2012 toen we ook op sneeuw en ijs werden onthaald.
Ik maakte me zorgen over de zwaan. Het leek of de rimpeling die haar gang door het water kenmerkt, haar plosteling in een ijskoude greep hield. Verontrust belde ik de dierenambulance. Zij wisten mij te verzekeren dat mijn angst waarschijnlijk ongegrond was. Zwanen zijn redelijk goed in staat de winter door te komen. Als geen ander weten ze hun energie te sparen. Ze beperken de bewegingen zo veel mogelijk om op temperatuur te blijven. Alleen de hals en ogen verkeren in opperste staat van waakzaamheid. Niets ontgaat hen.
Mooie gedachte. De afgelopen week heb ik dit beeld vaak voor ogen gehouden. Ik heb de neiging om elke stap die ik zet onmiddellijk te laten volgen door een volgende stap. Deze houding beperkt zich niet alleen tot fysieke stappen en de winter. Eigenlijk doe ik dat heel vaak en bijna het hele jaar door. En soms kost dat best veel energie.
Afgelopen week heb ik bewust geprobeerd mijn gang wat te vertragen. Na te denken over de volgende stap. Fysiek resulteerde dat in een heel andere manier van gaan. Een wonderlijke combinatie ook: het voelde of mijn stappen krachtiger werden; terwijl er aan de andere kant daadwerkelijk veel meer rust voelbaar was.
Het doet me denken aan wapitihert. Door de constante snelheid van het beest, weet hij menig vijand van zich af te schudden. Uithoudingsvermogen is zijn sleutelwoord.
Nu maar volhouden en blijvend stil staan bij deze manier van door het leven gaan; het de kans geven te beklijven en energiek verder gaan.
