De storm van afgelopen maandag heeft heel wat ravage aangericht.
Verbijsterd hoe stevige bomen als luciferhoutjes voor de
bijl gaan.
Dezelfde boom die misschien al ons hele leven symbool staat
voor standvastigheid en stevig geaard zijn, blijkt opeens kwetsbaar.
De wind maakt korte metten met menig straatbeeld. Je kan je
kinderen of kleinkinderen niet meer wijzen op die appelboom, waaruit je na de
zwemles al fietsend graag een appeltje jatte. (Die dingen waren natuurlijk
nog lang niet rijp, maar daar ging het niet om).
En toch …. dat geknakte
hout verbergt soms prachtige schatten.
Kijk eens hoe mooi het zonlicht de
blanke huid beroert.
Voor mij gaat daar
een ontzettend troostend gevoel van uit.
