Een schril contrast met de schepen vol vluchtelingen die deze week volledig stuurloos werden onderschept in het Middelandse Zeegebied.
Pijnlijk duidelijk laat het zien dat er mensen zijn voor wie een mensenleven niets voorstelt en die alleen op geld belust zijn.
Ooit - in 2006 - heeft de theatergroep Polly Maggoo een treffende voorstelling gemaakt waar zij in een tweeluik de problematiek haarscherp neerzette. Enerzijds het verhaal van een Nigeriaanse vluchteling, die werkelijk alles kwijt was, inclusief zijn hoop op een betere toekomst en anderzijds de bewoners van het eiland Lampedusa, die - hoe raar dat ook klinkt - ook hun leven kwijt waren. Geen zorgeloze wandelingen meer langs het strand, want het strand ligt vol met lijken van mensen die de overtocht niet gehaald hebben.
Het is al 8,5 jaar geleden dat ik de voorstelling zag, maar nog altijd zie ik de vluchteling voor me; klinkt zijn verhaal nog in mij na.
Ik schreef er destijds het onderstaande gedicht bij en hoopte toen dat er ooit een eind zou komen aan deze onmenselijke praktijken, helaas ....
Scheepgaan
Zal ik scheepgaan?
Me scharen bij al die honderden die opgepropt als willoos vee
houvast zoeken bij elkaar?
Hun angst en 't schamele houten dek krampachtig negerend
Geen enkele bewegingsvrijheid
Geen enkele mogelijkheid vrijuit te kunnen ademen;
verstikkend
Onophoudelijk likken de elementen aan de scheuren in het ruim
De wind angstaanjagend; het water dreigend zwart
Ik heb geen keus
De kapitein int zonder enige scrupule al mijn materiaal bezit
In 't vluchtige ogenblik waarop ik de loopplank betreed,
leg ik mijn ziel af
Onzichtbaar,
Slechts voelbaar voor vrouw en kind die ik ver weg achterlaat in mijn vaderland
Ik heb geen keus
Zo ga ik zielloos op reis
Met het vaste land van Europa als enig doel voor ogen
ga ik scheep naar het continent vol belofte
of .... ontgoochelende werkelijkheid
