En ook al ben ik het me niet altijd zo bewust, op mijn manier zoek ik toch op de een of andere manier verbinding met het feest.
In de natuur lukt dat het best.
Alles puilt uit van het nieuwe leven.
De cyclus van het leven; het sterven en weer opnieuw geboren worden: juist in de lente is dat in veel vormen zichtbaar.
Ik vind het een ontzettende hoopvolle tijd. Wat er ook gebeurt: het leven vernieuwt zich keer op keer.
Aan het eind van de winter zijn het de sneeuwklokjes die dit fenomeen inluiden.
Vanaf dat moment wint het nieuwe leven meer en meer terrein.
De eerste lammetjes in de wei.
Een deken van geel speenkruid.
De kastanjeknop die aarzelend haar weg zoekt op de nog kale tak.
De varen die zich letterlijk en figuurlijk ontwikkelt.
Vandaag signaleer ik de eerste jonge ganzen, nog verpakt als klein geel donsje.
Als je al deze wondertjes een voor een op je in laat werken, val je vanzelf stil.
Dankbaarheid welt op.
