Bij het schrijven van mijn blog probeer ik beeld en tekst
zodanig samen te smelten dat ze elkaar versterken.
Ik heb daarbij nooit een
vooropgezet plan.
Soms kan ik aan het begin van de week denken
‘zondag schrijf
ik over …..’ maar dan dient zich
gaande de week iets aan, dat ik gewoon niet
kan negeren.
Soms is dat een gebeurtenis en soms bepaalt het beeld het blog.
Het is een intuïtief proces en vaak verras ik mezelf met de
keuzes.
Zo ook vandaag.
Op zoek naar een foto (die jullie
ongetwijfeld nog eens tegen gaan komen op mijn blog) springt deze eruit.
Mijn eerste indruk is ‘Hier word ik ontzettend blij van! En
wat past dat mooi bij het zomerbeeld.’
Maar als ik echt opga in de foto komt er iets heel anders naar
voren: kwetsbaarheid!
Ik ontdek dat de foto voor mij op dit moment als metafoor
dient voor de egel.
Als je nogmaals naar de foto kijkt, snap je ongetwijfeld
wat ik bedoel.
En dat is geen toeval.
In
en rond mijn tuintje verblijft een egel.
Zodra de schemering inzet wandelt hij
op hoge pootjes en flinke dribbelpas over mijn straatje.
Bij elke ontmoeting
opnieuw schrik ik me wezenloos.
Mijn
angst slaat over op het arme beest; onmiddellijk houdt hij halt en kijkt me met
priemende ogen aan.
Zo staan we beiden even aan de grond genageld.
Steeds vraag
ik me af waarom ik zo bang ben voor dat kleine beestje.
Maar op het moment dat ik mezelf verman en het beest je -en daarmee mijn angst -
dan uiteindelijk toch
in de ogen wil kijken, blijkt dat ik even niet heb opgelet
en het egeltje is
verdwenen.
En dat maakt mij dus minstens zo kwetsbaar als het egeltje.
