Vandaag beleef ik zo'n moment.
Een prachtige zondag lijk ik door omstandigheden binnenshuis door te brengen. Dat knaagt best een beetje, want de zon doet haar uiterste best om iedereen naar buiten te krijgen.
Gelukkig .... aan het eind van de middag komt het er toch nog van.
Met een dierbare vriend trek ik door ons onbekend duingebied bij Castricum.
Het blijkt een grote verrassingstocht. Het zonlicht speelt daarbij een belangrijke rol. Haar stralen hebben al in kracht ingeboet en zorgen voor een verstilde en af en toe mystieke lichtval.
Ik ben in mijn nopjes. Heerlijk die buitenlucht in de vrije natuur. In goed gezelschap. Niet alleen van vriend Ben, maar ook van mijn cameraatje. (de spellingscontrole maakt daar niet voor niets kameraadje van).
Met volle teugen geniet ik van het leven.
En schiet ik plaatjes voor de online fotocursus ' fotoliegen' .
Het plaatje bij dit blog is ook zo'n fotoleugentje; je zou toch zeggen dat er daar in het duinmeertje een vis door het water schiet. Maar niets is minder waar.
Een gewoon stukje hout, illustreert precies hoe ik daar rondloop in dat prachtige gebied.
