Mooi, hoe bepaalde dingen zich in het leven herhalen en eigenlijk nooit vervelen.
Neem nou deze narcis; jaar na jaar luidt ze met helder trompetgeschal de lente in.
Fier toont ze ons haar geel/oranje rok.
Kijk mij nu eens bloeien!
De vergankelijkheid deert haar niet, ze kent de cyclus van het telkens weer opbloeien en afsterven.
Vandaag - op deze prachtige eerste zondag in maart - ga ik rigoureus aan de slag in mijn tuintje.
Ik wil eindelijk van die kerstboom af, die ik 24 jaar geleden als heel klein tafelboompje aan de aarde heb toevertrouwd.
Ik ben me ervan bewust dat ik hiermee abrupt een
einde maak aan de woning van dat lieve vogelpaar.
Zij zullen straks moeten herschikken. Een ander plekje moeten zoeken om een veilig nest voor hun kroost te bouwen.
Bij elke tak die ik afhak en elke wortel die ik blootleg, voel ik de pijn.
En al beloof ik hierbij plechtig dat ik voor een vervangende struik zal zorgen, voor hen wordt het nooit meer hetzelfde.
De cyclus is verstoord.
