MH 17 .... er zijn geen woorden voor.
Maar hoe tegenstrijdig ook, het laat wel zien dat we het leven moeten koesteren.
De gouden momenten moeten pakken.
Woensdagavond 16 juli beleef ik zo'n gouden momentje.
Ik eet bij vrienden en bewonder hun nieuwe appartement, 5 hoog aan het water.
Er komt een drakenboot voorbij die koers zet richting het Accijnstorentje.
De ondergaande zon verwelkomt de sportievelingen en zet hen in het goud.
Waarschijnlijk hebben zij dat zelf niet eens opgemerkt. Want vanaf het water klinkt het
' honderd procent ' . De aanduiding dat de peddelaars alles uit de kast moeten halen en zich werkelijk het snot voor de ogen roeien. Op dat moment is er absoluut geen ruimte om aandacht voor de omgeving te hebben.
Niet alleen het plaatje raakt me, maar ook de herinnering.
Een aantal jaar heb ik met heel veel plezier deel uitgemaakt van een drakenbootteam.
Daarin maak ik een hele ontwikkeling door.
Ik weet nog hoe ik die eerste keren moeite had met het plaatsen van de peddel op de slag van de drum. En ook de ontzettende spierpijn zit nog vers in het geheugen. Niet alleen in mijn arm en schouder, maar vooral ook in mijn benen.
De terugreis na die eerste trainingen zijn zelfs een beetje eng, ik heb geen controle meer over mijn benen en heb er moeite mee om het gaspedaal goed in te trappen.
Een stevige wandeling om het dorp helpt.
Na jaren klim ik op tot slagvrouw. De eerste plek in de boot; exacte afstemming met mijn buurvrouw rechts en dan de slag aangeven, die aan weerszijden door alle anderen wordt gevolgd.
De grootste ontwikkeling is echter wel het feit dat ik mijn waterangst een beetje de baas raak. Tot het moment dat de boot omgaat. Gelukkig sta ik dan aan de kant (ik ben herstellende van een operatie), maar na die tijd mis ik de onbevangenheid. Uiteindelijk stop ik met de sport.
De herinnering is er een om in te lijsten.
