Vriendelijk Friesland

Al eerder - tijdens het lopen van het Jabikspaad - maken mijn wandelmaatje en ik kennis met de vriendelijkheid van de Friezen.

Deze week bewandelen we het Grootfrieslandpad; van Stavoren naar Sneek.
Ook nu zijn we geraakt, niet alleen door het lieflijke landschap, maar zeker ook door de bewoners en hun trots op hun cultureel erfgoed.

Een paar voorbeelden:
een enthousiaste Ike, vrijwilligster in het oude Bakkerswinkeltje in Molkwerum. Een bijzondere ontmoeting in een bijzondere omgeving. 
(Dat zo'n ontzettend klein ontsnappingsluikje de bakkerszoon uit handen van de Duitsers wist te houden tijdens de Tweede Wereldoorlog; is haast niet voor te stellen).

De pubers in Workum; allemaal zeggen ze gedag.
Op het station in Sneek staan er zelfs een paar voor ons op als blijkt dat er in het wachthokje geen zitplaats meer is.

De vrijwilliger van het Theater in Sneek.
We staan uitgebreid het bijzondere gebouw te bewonderen. 
Typisch een Albers en ten Huet! In de lucht volgt mijn hand de vormen van de architect.
Ik zie er duidelijk een schip in. De zwaarden van de schepen dienen als blikvanger en kunnen ook voor meerpalen worden aangezien. De achtergrond suggereert - in mijn optiek - de golven. Ook hier heeft de architect zich laten leiden door de natuurlijke omgeving.
Dan komt er een jongeman op ons toegelopen. Hij is vrijwilliger in dit prachtige theater en vol trots wijst hij ons op de diverse details.
Hij vertelt over de familie Brennikmeijer - de grondleggers van C&A - die hun eerste winkel in Sneek openden; hun verbintenis met de stad en hun steun aan het theater. 
Het is een heel warm gesprek. Het leuke is dat hij gereedschap ziet in de vorm van het gebouw. Ik vergeet hem te vragen of hij soms uit IJlst komt.
Als u zich verwonderd afvraagt  "IJlst?" dan zal een rondje om de rotonde tegenover het station in IJlst ongetwijfeld een antwoord geven.

Vliegen

Het is zondag 28 juni.
Een rondje aan de wandel: proefdraaien in mijn nieuwe stappers (voor het eerst een laag model wandelschoen) en mijn nieuwe smartphone.

Het is nog wat onwennig.

Gelukkig kost het waarnemen me minder moeite. 
In de berm zie ik een uitgebloeide ....? 
Eigenlijk weet ik niet eens hoe deze plant heet.

Maar hij doet me onmiddellijk aan de propeller van een vliegtuig denken! Alle parachuutjes aan het uiteinde stijgen in gedachte al op en dansen het wolkendek tegemoet.

Het is niet zo raar dat de associatie met vliegen zich aandient. 
Vanmorgen heb ik op Schiphol mijn kleindochter van 13 maanden uitgezwaaid  die samen met haar ouders naar Canada vliegt. Een hele reis voor zo'n kleintje. 

Ook niet verwonderlijk dat je als oma toch een beetje je draai zoekt en de dagelijkse dingen (ook op een zondag) pas weer oppakt als je dat appje krijgt  " Veilig geland ".

Nu eerst maar eens die smartphone uitproberen en kijken of ik die helikopter een beetje fatsoenlijk op beeld krijg.

Uit het dons

Op deze 21e juni - de dag die volgens de kalender het begin van de zomer inluidt - bezoek ik samen met mijn moeder Tuin 3 in
Anna Paulowna.
7500 m2 landbouwgrond zijn op de schop gegaan om er een heus paradijs van te maken.
En dat is meer dan gelukt.

Het bloemetje op de foto raakt me.
Het lijkt alsof het zich heel voorzichtig losmaakt uit een warm nest vol dons.
De geboorte van het bloemetje stond al eerder gepland, maar het ontbreken van zonnewarmte hield het knopje tegen. Ze bleef behaaglijk liggen in dat bedje van zacht fluweel.

Vandaag heet het dan eindelijk zomer en als de zon zich later in de middag even laat zien, spoort moeder bloem haar kleintje aan.
Kom maar, kom maar kindje, kom maar naar buiten.
En zo popt heel voorzichtig dat oranje puntje op.

Als het later toch weer regent denk ik aan dat bloemetje en haar dappere tocht naar naar buiten.
Ook voor morgen voorspelt de weerman niet veel goeds. Ik hoop dat ze haar donsen vachtje nog niet helemaal van zich heeft afgeschud.

Benieuwd hoe het dit bloemetje is vergaan? Kijk op www.tuin3.com of breng de tuin zelf een bezoek.

Iets van heimwee?

Deze week dwalen mijn gedachten regelmatig af naar Terschelling.
12 dagen lang OEROL en ik ben daar 
niet bij.
Het is een keuze die ik bij de start van het nieuwe jaar al gemaakt heb.
Andere plannen lagen ten grondslag aan die keuze.
Al snel werd duidelijk dat die in-de-plaats-van-Oerol-activiteiten uiteindelijk geen doorgang vinden.
Toch stel ik de keuze niet bij.
Het is goed zo. 


En nu is het festival daar op mijn eiland inmiddels in volle gang.
Het voelt wat onwennig. 
Heel regelmatig ben ik blij dat ik aan deze kant van het water zit. 
Bijvoorbeeld als ik tegen de wind in van mijn werk naar huis fiets. 
Die koude bries blaast de zon gewoon omver, daar zit niet behaaglijks bij.

Of ....  als ik alle tijd heb voor het logeerpartijtje van mijn kleindochter 
of .... als ik toch op verjaarsbezoek kan bij een dierbare vriendin.

En soms maakt de gedachte aan deze bijzondere week op Terschelling me een beetje weemoedig. Het rare is dat dit hoogstwaarschijnlijk niet vanwege al het theaterspektakel is.
(ik heb al een behoorlijke portie op andere manieren binnen gehaald de afgelopen weken).
Nee, de weemoed zit hem in het niets hoeven, de bijzondere ontmoetingen, het gevoel van saamhorigheid, het als een jonge hond over het eiland dolen.
En nog veel meer van dat soort zaken.
Maar het zwaarst weegt het gemis van het zout op mijn huid, het zilt in mijn haar; die ingrediënten die de eilandvrouw in mij laten ontwaken.

Uit je voegen barsten

Aan de vooravond van de Alpe d'Huzes biedt deze papaver me een prachtig symbool.

Net als al die mensen die morgen de berg op fietsen en een geweldige inspanning leveren bundelt ook deze bloem al zijn krachten om straks ontzettend te gaan knallen.

Mooi ook de zwarte strepen die voorzichtig tegen het huidje van de papaver aftekenen. 
Dat zwarte randje dat ook voelbaar zal zijn daar rond en op die Franse berg. 
Immers, allen fietsen daar met een dierbare in gedachte die strijden tegen een vreselijke ziekte of deze strijd helaas al hebben verloren.

Behalve de papaver barst ook ik uit mijn voegen.
Ik barst uit mijn voegen van trots.

Trots op mijn schoonzoon die pas in januari voor het eerst op een racefiets zat en nu al 3 keer de berg op klimt.
Trots op mijn dochter die mee is naar de Alpe en haar vriendje mentaal ondersteunt. 
Op mijn collega die jarenlang vrijwilliger is geweest bij de Alpe en nu voor het eerst als deelnemer de berg trotseert.
Trots op al die andere collega's, bekenden en onbekenden die allemaal hetzelfde doel voor ogen.

Trots !

Stille bloeiers

In de wekelijkse Flow komt het thema van de stille mens aan bod.
Onmiddellijk leg ik de link naar de natuur.
Ook daar profileert het ene soort zich meer dan de ander en natuurlijk heeft dat invloed op de mens.
Als ik op dinsdagmorgen mijn gordijnen open word ik enthousiast begroet door een knallende papaver! Wauw! Een hele grote Wauw!
Dit ongegeneerd in het oog springen heeft een behoorlijk effect op me.
Ik jubel er zelfs een beetje bij.

Als ik er eens over nadenk kom ik tot bijzondere gedachtes.
Raar eigenlijk, op het moment dat de vergeet mij nietjes het smalle strookje dat hen is toegewezen, blauw kleuren in mijn tuin registreer ik dat weliswaar, maar van een uitbundig jubelen is geen sprake.
Wel is er dat glimlachje, dat zich door-vertaalt naar het hart.


Het gaat hier niet over beter, mooier, minder of slechter, nee het is gewoon een constatering van een kwaliteit.

Ik moet er niet aan denken dat mijn tuin alleen maar van die aandachttrekkers zou hebben. Want - eerlijk is eerlijk - de houdbaarheidsdatum van mijn papaver ligt beduidend lager dan die van de vergeet mij nietjes. Sterker nog: door de harde wind en regen is het bloemenjurkje van de papaver inmiddels helemaal aan flarden. De stille bloeiers vangen de daardoor ontstane ' gaten ' in mijn tuintje op.

Ook met de mens is dat zo. Er is niets mis met extraverte mensen, maar uit onderzoek is gebleken dat de introverte mens de mooiste dingen aan de maatschappij toevoegt. Op allerlei terrein.

Wil je meer weten over de extraverte versus de introverte mens,  misschien is de flow weekly nr 21 dan een aanrader.

Eigen invulling

Zomaar een stukje hout.
Maar .... het stronkje laat wel heel veel ruimte voor de eigen invulling.
Zo zien diverse mensen er een hertje in, sommigen een hondje en ik zie er overduidelijk een konijn in.

Het mooie is, dat het er allemaal is en ook mag zijn.

We denken misschien wel eens dat er anno 2015 zoveel wordt afgekaderd en voorgeschoteld, maar het tegendeel is waar.

Een voorbeeld:

Vrijdagavond bezoek ik met een vriendin een dansvoorstelling van De Karavaan.
Ik heb het programma wel gelezen maar ben inmiddels al weer kwijt of het een buiten of een binnenvoorstelling betreft.

'Buiten'  antwoordt de vriendin resoluut. Ik kijk nog eens even uitgebreid op de website en concludeer samen met haar, dat het inderdaad in de open lucht zal plaatsvinden.

Omdat de warmte me dit voorjaar al eerder heeft bedrogen, wapen ik me. Ik verruil mijn hakjes voor stevige stappers en trek een jack aan waar ik zelfs op de camping niet mee gezien wil worden. Zo'n jack dat je aantrekt als de schemer valt en je 's avonds laat voor je tent begint te blauwbekken.

Als de hele meute zich verzamelt voel ik me enigszins opgelaten tussen al dat deftige uitgaanspubliek.
We wandelen door het park en onopvallend zoek ik de achterhoede. Het duurt even voor we door hebben dat de route ons leidt naar de voormalige gevangenis Schutterswei. 
In wat waarschijnlijk de transporthal was, treden de dansers aan.
Ongelooflijk, wat een topsport is dit. Diep respect voor de dansers.

Als we na afloop de voorstelling op ons in hebben laten werken, vragen we ons verbaasd af hoe het kan dat we er zo naast zaten.
' De koepel'  zeg ik. We realiseren ons dat we hierbij allebei een theekoepel in gedachte hadden. Geen moment hebben we aan de bijnaam van de gevangenis gedacht.
Typisch gevalletje van eigen invulling.

Oeps

Flow Weekly nodigt me deze week uit om mijn eigen buurt eens grondig onder de loep te nemen.
Niet alleen wat de contacten betreft, maar het is ook een uitnodiging de schoonheid van de eigen woonomgeving weer eens met een frisse blik tegemoet te treden.
Wat valt op? Wat is je favoriete plekje? 
Welke tuin en welk huis spreken je het meeste aan?
Zomaar maar vragen.
En dan is er dat zinnetje dat aangeeft dat kleine verwaarlozingen op den duur kunnen leiden tot verloedering van een complete buurt.

Oeps

Ik steek hand in eigen boezem en observeer mijn voortuintje eens kritisch.
Wat een bende.


Onkruid tiert weelderig; geeft mooie bloeiers geen kans. Tegels zijn hier en daar behoorlijk verzakt en al lange tijd groen aangeslagen.
Kortom: mijn tuintje staat zomaar op de nominatie om de eerste aanzet te geven tot die algehele verloedering.
Dat kan natuurlijk niet. De steeds terugkerende griep mag ik niet als excuus gebruiken.
Kortom: ik pak mezelf bij kop en kont en ga aan de slag.
Het blijkt wel een initiatief van lange adem. Na een hele dag wroeten in de aarde, is het resultaat slechts beperkt zichtbaar.
Maar ik geef niet op. Ben me er van bewust wat er op het spel staat:
dus ook vandaag vind je me weer in de tuin en creëer ik ruimte om dit klokje volop te laten klinken.

Puur Hollands

Vandaag neem ik samen met vriendinnen deel aan het evenement Bloeiend Zijpe.
15 km lang wandelen dwars door de bollenvelden.
Een geweldige traktatie voor de neus.
Vooral hyacinten en narcissen wedijveren om de beste geurbeleving.
Maar ook het oog komt niets tekort. Wat een scala aan kleuren.

Al die geuren en kleuren stemmen tot grote vrolijkheid. 
Het deert ons niet dat het haast de hele route lichtjes motregent. 

Zelfs als het er de laatste kilometers harder aan toegaat, kan dat de pret niet drukken.

De foto laat slechts een klein beetje van de uitbundigheid zien.
Kijk die tulpenblaadjes daar eens spelevaren in het water!
Het zijn net twee gele klompjes op weg naar avontuur.
En zie je hoe verschrikkelijk mooi zo'n blaadje is gestileerd? 
Het hartje bloost er van.
Het linker blad raakt daar vervolgens zo door ontroerd, dat er een dikke traan opwelt.

Wat een rijkdom, dat ik zomaar getuige mag zijn van dit intieme onderonsje tussen twee tulpenblaadjes.

Zoals ik al zei, dit is slechts een van de wondertjes die ons ten deel valt tijdens deze wandeling.

Wil je je ook laten ontroeren? Sluit je dan volgend jaar vooral aan.

Verwondering

Deze week word ik uitgenodigd in het kader van ArtChain vijf dagen lang wat van mijn foto's op Facebook te plaatsen.
Heel leuk om met thema's te werken.
De eerste dag kies ik voor het thema Caleidoscoop.
Als kind al was ik helemaal in de ban van dit bijzondere  speelgoed.

Ruim 20 jaar geleden zocht ik een kinderkadootje en kwam ik opnieuw in aanraking met de caleidoscoop.
Ik heb er meteen 2 gekocht. 
Nog steeds pak ik van tijd tot tijd dit toverglas en stap ik in die magische wereld van kleuren en vormen.

Jaren geleden (oktober 2007) gebruikte ik voor het eerst een digitale camera. Daarna kwam het overbrengen van de beelden op de computer.
Eerst een doodsaaie klus, tot ik ontdekte dat er heel wat te spelen viel met al die beelden.
Want ... bij toeval ontdekte ik Nero snap shots. 
Achter mijn pceetje draaide ik als het ware het kokertje van de caleidoscoop rond en rond. Ik ontdekte niet alleen leuke vormen, maar ook dat ik het effect nog abstracter kon maken door kleurfilters toe te passen.

De foto van dit blog heb ik Wadbol genoemd.
In al die afzonderlijke bollen is het waddenlandschap zichtbaar. 
Voor mij heel herkenbaar, maar dat komt natuurlijk omdat ik de oorsprong ken.

Stilvallen

Vrijdagmorgen 27 maart 2015

In alle rust zit ik aan mijn ontbijt. Dit wordt een productieve ochtend. De wasmachine draait al. Straks met de stofzuiger het hele huis door en vervolgens die berg strijk wegwerken.
Ik heb er zin in.
Opeens word ik me bewust van de stilte. De wasmachine zwijgt. Mijn blik gaat naar het klokje van de oven: zwarte vlakjes.

Ik sta op en probeer de lichtschakelaar.
Geen resultaat. In de meterkast lijkt alles okay. Ik heb nog geen zin om de gordijnen open te doen om te kijken hoe het in de rest van de straat is; maar wil nog even genieten van mijn eigen kleine wereld. ' Zal ik straks naar Schoorl fietsen voor een kopje koffie of toch naar mijn moeder gaan?'

Dan een berichtje op mijn werkmobiel: stroomstoring van Den Helder tot Haarlem.
Voor koffie hoef ik de deur dus niet uit.
Wat fijn dat ik op gas kook. Een kwestie van een pannetje water op het vuur en klaar.
Eigenlijk best leuk met de hand koffiezetten. Het geeft een beetje het camping-gevoel.

Een plezierige tijdloosheid daalt neer.
En daarmee lijken ook heel veel klussen die je ook zonder stroom kunt doen, totaal overbodig en misplaats. Waarom zou ik gaan opruimen? Helemaal niet belangrijk. 
Nee, dit stilvallen vraagt om kwaliteit.
Ik ga een brief schrijven. Daarna nog een mooie kaart en ik geniet.

En dan .... komt de trommel van de wasmachine weer in beweging, knippert mijn digitale klokje wanhopig, op zoek naar de juiste tijd en komt Noord-Holland langzaam weer tot leven  en .....     gaan we gewoon weer met de stroom mee.

Oudjaarsavond

In week 11 vier ik oudejaarsavond.
Ik hoor je al denken ' Zo, die loopt behoorlijk achter.'
Maar dat valt reuze mee. Ik vier namelijk mijn persoonlijk oud en nieuw van het ene in het andere levensjaar.

Net als met de ' normale ' jaarwisseling een heerlijk moment om stil te staan bij de afgelopen periode en te onderzoeken welke aspecten misschien bijgesteld kunnen worden. Of er iets in me leeft dat ik het komend levensjaar heel specifiek aan de orde wil laten komen. Misschien dat sluimerende gevoel om toch die cursus te gaan volgen, of .... ach er dienen zich zoveel zaken aan.

Meestal trek ik een kaartje dat richting kan geven aan deze sluimerende gevoelens.

Deze jaarwisseling voel ik me te onrustig om daar echt eens goed voor te gaan zitten. Dus dat speciale ritueel bewaar ik voor een ander moment.

Wel hef ik om klokslag 00.00 uur het glas en toast met mezelf op het komend jaar.
En natuurlijk hoort er ook vuurwerk bij.
Dat hoeft niet knallend de lucht in; ik ben al dik tevreden met een beeld waarin ik vuur en vlam verenig zie. De tulp leent zich daar uitstekend voor. Een mooier lente-vuurwerk kan ik me niet indenken.
Een mooie start van mijn 60e levensjaar.

Lentebode

Ook dit jaar bezoek ik de Lentetuin in Breezand.
Nog steeds in het gezelschap van mijn moeder. En elk jaar opnieuw besef ik hoe ontzettend gelukkig ik daarmee ben. 

Het thema ' 200 jaar Koninkrijk'  zorgt niet alleen voor een koninklijk decor, maar ook de planten staan er vorstelijk bij.

Dit witte druifje raakt me.
Om meerdere redenen.

Achter de ogenschijnlijke eenvoud van het plantje schuilt een ingenieuze architectuur.
Kijk eens hoe mooi en gracieus het is opgebouwd. 
Ik hoor de klokjes al zachtjes tingelen.

Daarnaast staat het voor een prachtige herinnering.
Het sneeuwklokje en blauwe druifje horen tot mijn top 10 van favoriete bloemen.
Als lentebloeiers spannen ze de kroon.

Op een verjaardag - bijna 40 jaar geleden -  kwam een van mijn vriendjes met een hele teil (zo'n grote zinken, waar op zaterdag de hele familie in werd afgeschrobd) vol met blauwe druifjes en sneeuwklokjes aan.
Ik was verrukt. Wat een weelde!
Pas heel veel later had ik door dat niet alleen die bloemenzee heel bijzonder was, maar dat het kado ook veel liet zien van het vriendje. Dat soort dingen drong gewoon niet tot me door.
De jongeman in kwestie heeft het dan ook bij die ene verjaardag gelaten. 

Het fijne van ouder worden is de zachte glimlach die zich rond mijn lippen vouwt bij het zien van deze lentebode; wat een heerlijke zoete herinnering.

Dun huidje

Graag laat ik jullie kennismaken met de nicandra.

Op de foto heeft ze zich ontdaan van het lieve paars/lila jurkje, waarin ze straalt als ze in de bloei van haar zijn is.

Ze schaamt zich niet om te laten zien hoe invloeden van buitenaf vat op haar hebben.
Haar paarse kleedje is als het ware uitgesleten. Aders en plooien zijn zichtbaar.

Het heeft iets teers en kwetsbaars.


Ook ik voel me kwetsbaar deze week.
Op mijn werk zit ik niet lekker in mijn vel. 
En met mij meerdere collega's.
Kwantiteit is het enige dat van ons gevraagd wordt deze periode.
De menselijke maat komt niet aan bod.
We hebben er allemaal last van.
Het lukt de anderen uiteindelijk zich te voegen naar deze vraag die bij geen van ons past.
Mij lukt het niet.
Ik dwaal steeds verder van mezelf af; ben intens wanhopig.
Niet alleen de nicandra heeft een dun huidje, ook ik ben voor alles en iedereen gevoelig. Opmerkingen komen snoeihard binnen. Waterlanders stromen rijkelijk.

Maar .... als de nood het hoogst is, is de redding nabij.
Er is toch oog voor de kleine zaadjes die niet alleen in de nicandra zichtbaar zijn, maar die men ook bij mij vermoed. Per direct mag ik me op een ander aspect van het project richten.

Het vertrouwen groeit.  Zachtjes krijg ik de kans mijn kracht te hervinden, zodat ook ik uiteindelijk weer tot bloei kan komen.

Als een vis in het water

Wat heeft een mens eigenlijk weinig nodig om zich in zijn element te voelen.

Vandaag beleef ik zo'n moment.
Een prachtige zondag lijk ik door omstandigheden binnenshuis door te brengen. Dat knaagt best een beetje, want de zon doet haar uiterste best om iedereen naar buiten te krijgen.

Gelukkig ....  aan het eind van de middag komt het er toch nog van.


Met een dierbare vriend trek ik door ons onbekend duingebied bij Castricum.
Het blijkt een grote verrassingstocht. Het zonlicht speelt daarbij een belangrijke rol. Haar stralen hebben al in kracht ingeboet en zorgen voor een verstilde en af en toe mystieke lichtval.
Ik ben in mijn nopjes. Heerlijk die buitenlucht in de vrije natuur. In goed gezelschap. Niet alleen van vriend Ben, maar ook van mijn cameraatje.  (de spellingscontrole maakt daar niet voor niets kameraadje van).
Met volle teugen geniet ik van het leven.
En schiet ik plaatjes voor de online fotocursus ' fotoliegen' .

Het plaatje bij dit blog is ook zo'n fotoleugentje; je zou toch zeggen dat er daar in het duinmeertje een vis door het water schiet. Maar niets is minder waar.

Een gewoon stukje hout, illustreert precies hoe ik daar rondloop in dat prachtige gebied.

Patronen

Deze week houdt een stevige griep mij in haar greep.
Tussen stoombaden en pillenslikken door,  doe eigenlijk niets anders dan een beetje bankhangen.
Soms waag ik me aan het breiwerkje voor mijn kleindochter.

Maar dat valt lang niet altijd mee.

Zo startte ik het vestje met een prachtig ajour-patroon.
Dat bleek al gauw te hoog gegrepen.
Steeds opnieuw leidden mijn pennen een eigen leven en leek het in de verste verte niet op het patroon dat bedoeld was.

Tot vier keer toe heb ik het uit moeten halen.

Toen besloot ik tot een ander motief. Veel simpeler!
Al na de eerste pen, ontdekte ik dat ook dit patroon niet aan mij was besteed.
Zonder dat ik me daar werkelijk van bewust was, gaf ik mijn eigen invulling aan de beschrijving met als resultaat een steek die in geen boek beschreven staat.
Trots breide ik verder. 
En dat ging redelijk goed. Alleen mijn moeder kon ik niet om de tuin leiden, die zag onmiddellijk dat ik zomaar halverwege het achterpand mijn motief wat steken had verlegd.

Raar hoor, dat ik zo'n moeite heb met het volgen van een patroon.
Ook in mijn werk herken ik dat wel. Ik hoor mijn baas nog zuchtte toen ik alweer afweek van de standaardbrief en er kennelijk toch een eigen signatuur aan wilde geven.

Misschien dat ik daarom zo geraakt word door sporen in het zand (of op het land).
Die regelmaat, die eindeloze herhaling; wat gaat daar een rust van uit.

Weerwoord

Wat een impact hebben de ontstellende gebeurtenissen in Parijs.
Massaal heffen mensen de pen om te onderstrepen dat de vrijheid van meningsuiting nooit te niet gedaan kan worden.

Ik kies deze foto als ' pennenstreek '.

Het sleutelwoord van de foto ligt voor mij in het naar elkaar toebuigen; ondanks de schaduwkant. 

Zodat we uiteindelijk kunnen toegroeien naar een vreedzame wereld.
Misschien ligt dat in de toekomst. Maar ieder voor zich kan op eigen niveau de stap zetten.

Veilig

Onder het wakend oog van de scholekster ligt dit schip veilig voor anker.

Een schril contrast met de schepen vol vluchtelingen die deze week volledig stuurloos werden onderschept in het Middelandse Zeegebied.
Pijnlijk duidelijk laat het zien dat er mensen zijn voor wie een mensenleven niets voorstelt en die alleen op geld belust zijn.

Ooit - in 2006 - heeft de theatergroep Polly Maggoo een treffende voorstelling gemaakt waar zij in een tweeluik de problematiek haarscherp neerzette. Enerzijds het verhaal van een Nigeriaanse vluchteling, die werkelijk alles kwijt was, inclusief zijn hoop op een betere toekomst en anderzijds de bewoners van het eiland Lampedusa, die - hoe raar dat ook klinkt - ook hun leven kwijt waren. Geen zorgeloze wandelingen meer langs het strand, want het strand ligt vol met lijken van mensen die de overtocht niet gehaald hebben.

Het is al 8,5 jaar geleden dat ik de voorstelling zag, maar nog altijd zie ik de vluchteling voor me; klinkt zijn verhaal nog in mij na. 
Ik schreef er destijds het onderstaande gedicht bij en hoopte toen dat er ooit een eind zou komen aan deze onmenselijke praktijken, helaas ....

Scheepgaan

Zal ik scheepgaan?
Me scharen bij al die honderden die opgepropt als willoos vee
houvast zoeken bij elkaar?
Hun angst en 't schamele houten dek krampachtig negerend

Geen enkele bewegingsvrijheid
Geen enkele mogelijkheid vrijuit te kunnen ademen;
verstikkend

Onophoudelijk likken de elementen aan de scheuren in het ruim
De wind angstaanjagend; het water dreigend zwart

Ik heb geen keus

De kapitein int zonder enige scrupule al mijn materiaal bezit

In 't vluchtige ogenblik waarop ik de loopplank betreed, 
leg ik mijn ziel af

Onzichtbaar,
Slechts voelbaar voor vrouw en kind die ik ver weg achterlaat in mijn vaderland

Ik heb geen keus
Zo ga ik zielloos op reis

Met het vaste land van Europa als enig doel voor ogen
ga ik scheep naar het continent vol belofte 
of .... ontgoochelende werkelijkheid