Ode aan de boom

Deze boom kwam ik tegen in het bos bij Castricum.

Het beeld van de boom raakt me tot in de kern. 

Ik zie er een ontzettende eenzaamheid in. 

Maar ook kracht en troost. 

Het is alsof het beeld zegt: wat er ook gebeurt, je hebt altijd jezelf nog.

Ik heb er een gedichtje bij gemaakt met de titel Omarming.

Eenzame boom

Geen mens die er voor hem is

De rugdekking

moet hij helemaal

uit zichzelf

halen

Het is niet verwonderlijk dat ik dit blog gekozen hebt voor een ode aan de boom.

Deze week is er namelijk een prachtige berk bij mij tot leven gekomen. 

Twee dikke plakken van de stam  met een lengte van 2.45 meter sjouwden we mijn huis in. 

Het zagen, schaven, schuren kon beginnen. Bewust heb ik er voor gekozen om de schors aan één zijde van de plank te laten zitten. 

Als je de twee planken tegen elkaar aanlegt, ontstaat er een prachtig landschap van schors.

Nee, natuurlijk sluit het niet overal precies aan. En ja, dat betekent dus een tafel met een kier. Maar is dat echt zo erg? 

Het is niet het enige dat verrast. Er is zo weinig mogelijk geschaafd. Daardoor komen alle knoestjes en onvolkomenheden aan het licht. 

Ik wist niet dat hout zo gevlekt kon zijn. 

Het is misschien even wennen, maar het is ook echt ontzettend mooi dat ik het hout gewoon het hout durf te laten zijn. Dat ik niet hoef af te vlakken, weg te poetsen, bij te schaven. 

Nee, boom, je bent gewoon goed zoals je bent.

Wat zou het mooi zijn als ik zo ook naar de mens kon kijken.

P.S. De foto hangt in andere gedaante in de sfeerboerderij van Jan Cees Lont in Nieuwe Niedorp, waar ik t/m 12 mei 2013 exposeer. 

Verjaarsgroet

Afgelopen week vierde ik mijn verjaardag.

Het was een hele bijzondere dag, waar ik met heel veel plezier op terug kijk. 

Ook met dankbaarheid. 

Want als jarige kun je nog zoiets leuks organiseren, als je gasten geen gehoor geven aan je uitnodiging wordt het natuurlijk nooit echt feest.

Ik heb het getroffen. 

Met mijn familie en vrienden die allemaal tijd vrij maken om deze voor mij bijzondere dag mee te vieren.

Twee jaar geleden vierde ik mijn verjaardag onverwacht op Terschelling. 

Een dierbare vriendin hield me gezelschap. Op de bewuste dag fietsten we langs de Waddendijk naar Oosterend. De omgeving van de wierschuur is één van mijn favoriete plekken op het eiland. We staan stil te genieten op het wad, als er plotseling honderden vogels tegelijk opvliegen richting de dijk. Dan keren ze om en vliegen laag en met veel kabaal op ons af.

In een fractie van een seconde zitten we midden in Alfred Hitchcock zijn Birds. Angstaanjagend in duizendvoud. Wat zijn we nietig.  

Dan is er opeens het besef dat ik mijn angst los moet laten. 

En dat lukt ook nog.

Ik weet niet of de vogels deze verandering van onze houding hebben opgemerkt, maar feit is, dat zij vlak voor ons afbuigen en massaal wegvliegen.

Ademloos kijken we hen na. Pas heel veel later - als we een beetje zijn bekomen van deze intense ervaring -  begrijp ik dat de vogels me een verjaarsgroet brachten. Hoe gelukkig kan een mens zijn.