Enthousiasme is mijn grootste valkuil. Het klinkt misschien
raar, want het heeft natuurlijk ook een hele positieve kant.
Het beeld van de knotwilg illustreert wat ik bedoel.
Er zijn zoveel dingen waar ik warm voor loop (en
mogelijkheden in zie) dat ik als het ware met honderden armen / takken tegelijk
naar de hemel reik.
Maar als ik niet
goed oppas ondermijn ik - ondanks al dat enthousiasme en de goede
intenties – mijn eigen krachten. Net als
de knotwilg. Als die niet van tijd tot tijd in toom gehouden wordt, scheurt de
knot uit elkaar.
Door het knotten blijft de boom niet alleen zelf in haar
kracht, maar is hij ook juist voedingsbodem voor heel veel ander leven.
Het helpt me enorm om het beeld van de knotwilg op mijn
eigen handelen te leggen. Om mezelf niet te verliezen moet ik af en toe geknot
worden. Soms gebeurt dat van buiten af. Heb ik me enthousiast voor iets
aangemeld en zegt de ander ‘nee’. Waar
ik me vroeger misschien nog afgewezen voelde, kan ik nu steeds meer ‘dank je
wel ‘zeggen. Het is goed, ik ben weer even in de valkuil van mijn enthousiasme
getrapt, maar dank je wel, dat je me daar voor behoedt.
Langzamerhand leer ik ook mezelf knotten. Als ik een idee of plan echt wil
uitvoeren, moet ik ervoor zorgen dat ik dat zorgvuldig doe. Niet in al mijn
enthousiasme doorschieten en als een ongeleid projectiel de lucht in. Beetje
bij beetje leer ik mijn plannen klein te maken. Behapbaar en concreet, zodat ze
er een goede basis is van waaruit het plan gerealiseerd kan worden.
