Om twee redenen heb ik deze foto van een dahlia gekozen voor
dit blog.
Ik zie een heldere gele kern die is opgebouwd uit allemaal gele
bolletjes, die een wereld op zich vormen. Met daaromheen de bladeren als cirkel. Subtiel geven de bladeren
van de bloem het gevoel van beweging.
Afgelopen week was onze
cirkel van leven en dood bijeen. Een mooie groep mensen die open en vrij thema’s
rondom leven en sterven bespreekt.
Een groep die meebeweegt met de ander, en
zich kwetsbaar opstelt.
Een groep die de ander uitnodigt met de vraag ‘Wat
beweegt jou? ‘
Deze week is ‘De gele wereld’ gespreksonderwerp in onze
cirkel. Het is het boek van Albert Espinosa, een Spaanse jongeman,
die op bijzondere wijze verslag doet van zijn ervaring als kankerpatiënt (van zijn 15e en 25e )
en ook nu de verworven wijsheid en inzichten nog dagelijks gebruikt in het ‘gewone’
leven als gezond mens.
Met heel veel wijsheid en nog meer humor beschrijft hij die
tien bijzondere jaren van zijn leven.
Naast zijn verhaal, raakt het me hoe de
artsen in het hospitaal omgaan met patiënt en hun ziekte.
Als het been van Albert geamputeerd moet worden, raadt de
arts hem aan vooral een afscheidsfeest voor zijn been te organiseren. Hij heeft
er immers zijn hele leven plezier van gehad; dus wat is er dan mooier dan
bewust afscheid te nemen.
Het lijkt allemaal heel gewoon, maar door de hoofdstukken
heen besef ik steeds meer hoe verschrikkelijk belangrijk een juiste instelling
van artsen en personeel is.
Ik hoop dat ‘De gele wereld' op de verplichte literatuurlijst staat bij de opleiding tot verpleegkundige.
