De fietsenstalling bij de strandopgang.
Een beetje een troosteloze blik. Geen mens te bekennen, laat staan een fietser.
Een van de rekken is zelfs al
bezweken. Afgedaan ligt ze tegen de duinkant.
Bezweken onder de druk van een
voorbij seizoen? Of uit heimwee naar wat ooit was?
Wie zal het zeggen.
Het heeft iets verlatends en stemt
bijna tot melancholie.
Tegelijkertijd gaat er een
schoonheid vanuit en merkwaardig genoeg lijkt het alsof dit stuk aardse materie
meedoet met het ritme van de natuur.
Alsof ook een doodgewoon hek tijd nodig
heeft om uit te rusten.
Om nu even niet die fietsen te hoeven dragen.
Zich in stilte voorbereidt; nieuwe krachten op doet .
Het beeld raakt me.
Waarschijnlijk
omdat ik – in het diepst van mijn wezen - ook toe ben aan nu even niets.
