Nog steeds in het gezelschap van mijn moeder. En elk jaar opnieuw besef ik hoe ontzettend gelukkig ik daarmee ben.
Het thema ' 200 jaar Koninkrijk' zorgt niet alleen voor een koninklijk decor, maar ook de planten staan er vorstelijk bij.
Dit witte druifje raakt me.
Om meerdere redenen.
Achter de ogenschijnlijke eenvoud van het plantje schuilt een ingenieuze architectuur.
Kijk eens hoe mooi en gracieus het is opgebouwd.
Ik hoor de klokjes al zachtjes tingelen.
Daarnaast staat het voor een prachtige herinnering.
Het sneeuwklokje en blauwe druifje horen tot mijn top 10 van favoriete bloemen.
Als lentebloeiers spannen ze de kroon.
Op een verjaardag - bijna 40 jaar geleden - kwam een van mijn vriendjes met een hele teil (zo'n grote zinken, waar op zaterdag de hele familie in werd afgeschrobd) vol met blauwe druifjes en sneeuwklokjes aan.
Ik was verrukt. Wat een weelde!
Pas heel veel later had ik door dat niet alleen die bloemenzee heel bijzonder was, maar dat het kado ook veel liet zien van het vriendje. Dat soort dingen drong gewoon niet tot me door.
De jongeman in kwestie heeft het dan ook bij die ene verjaardag gelaten.
Het fijne van ouder worden is de zachte glimlach die zich rond mijn lippen vouwt bij het zien van deze lentebode; wat een heerlijke zoete herinnering.
