Het antwoord dient zich onmiddellijk aan: ik zou meer aandacht willen besteden aan mijn kluizenaar.
Wat ben ik mezelf de afgelopen maanden voorbij gehold. Aldoor maar bezig met het werk en andere mensen. Natuurlijk heel mooi en zeer beslist heel inspirerend, maar ik weet al veel langer van mezelf dat ik alleen maar heel veel in de buitenwereld kan betekenen als ik ook voldoende aandacht heb voor de kluizenaar in mij. Aan die balans ontbreekt het.
Zodra ik dit erken, blijkt mijn lijf me heel genadig, alsof ze zeggen wil: ' Ach kind, heb je geen tijd gehad op een goede manier de kluizenaar te voeden? Wacht, ik zal je helpen.'
En mijn lijf voegt de daad bij het woord. Ze bezorgt me een behoorlijke griep. Keel, kaken, koorts. Ik laat de buitenwereld (mijn werk) voor wat het is en duik in bed.
Maar, mijn lijf kent me en heeft zich al vaker in de luren laten leggen door mijn wil. Alsof ze voelt dat ik al weer heel vaag bezig ben met de vraag wanneer ik weer zal gaan werken. Mijn lijf heeft een rigoureus antwoord en gooit er nog een fikse buikgriep tegenaan. Dat zal me leren!
Het kwartje valt. De kilo's vliegen er af. Bijna twee weken lang zit ik thuis. Helemaal in mijn eentje. Maar, ook al voel ik me bij tijd en wijle heel erg zielig, uiteindelijk doet het me natuurlijk ontzettend goed.
De foto symboliseert voor mij een veilig onderkomen. Het even helemaal weg van de wereld zijn. Helemaal schuil gaan in ' het hutje' . Daarnaast laat het vooral ook een let-op zien:
Zorg nu eindelijk eens voor meer balans. Dan is afknappen helemaal niet nodig.
Ik ga er voor!
