12 dagen lang OEROL en ik ben daar
niet bij.
Het is een keuze die ik bij de start van het nieuwe jaar al gemaakt heb.
Andere plannen lagen ten grondslag aan die keuze.
Al snel werd duidelijk dat die in-de-plaats-van-Oerol-activiteiten uiteindelijk geen doorgang vinden.
Toch stel ik de keuze niet bij.
Het is goed zo.
En nu is het festival daar op mijn eiland inmiddels in volle gang.
Het voelt wat onwennig.
Heel regelmatig ben ik blij dat ik aan deze kant van het water zit.
Bijvoorbeeld als ik tegen de wind in van mijn werk naar huis fiets.
Die koude bries blaast de zon gewoon omver, daar zit niet behaaglijks bij.
Of .... als ik alle tijd heb voor het logeerpartijtje van mijn kleindochter
of .... als ik toch op verjaarsbezoek kan bij een dierbare vriendin.
En soms maakt de gedachte aan deze bijzondere week op Terschelling me een beetje weemoedig. Het rare is dat dit hoogstwaarschijnlijk niet vanwege al het theaterspektakel is.
(ik heb al een behoorlijke portie op andere manieren binnen gehaald de afgelopen weken).
Nee, de weemoed zit hem in het niets hoeven, de bijzondere ontmoetingen, het gevoel van saamhorigheid, het als een jonge hond over het eiland dolen.
En nog veel meer van dat soort zaken.
Maar het zwaarst weegt het gemis van het zout op mijn huid, het zilt in mijn haar; die ingrediënten die de eilandvrouw in mij laten ontwaken.
