De afgelopen week is er geschiedenis geschreven.
Natuurlijk ‘blog’ ik daar graag op terug.
Het element dat ik toelicht is ‘trots’.
Wat spreekt onze nieuwe koning een speciaal woord van dank
uit naar zijn moeder.
Wat is hij trots op haar.
En dan Maxima.
Op waardige wijze weet ze trots en
ingetogenheid te combineren in haar gezichtsuitdrukking.
Maar ik weet wel
zeker:
eigenlijk zou ze willen swingen van trots.
Ik zelf ben trots op de veiligheidsketen en alle inwoners
van ons land die deze dag gezamenlijk tot een feest weten te maken.
Ook op al
die mensen in heel Nederland die er voor zorgen dat stad of dorp de volgende
dag weer leefbaar is.
Natuurlijk zit daar ook een klein stukje gene bij: ‘wat
is het makkelijk om alle zooi maar achter je neer te gooien.’
Het meest trots echter ben ik deze week op mijn moeder, die
zich vol vertrouwen en overgave een nieuwe heup laat aanmeten. Wat doet ze het
goed.
Dat ik niet met haar door de ziekenhuis gang swing van
trots, heeft niets te maken met mijn vermeende Koninklijke allures, maar alles
met mijn moeders kwetsbaarheid.
Eén ding staat vast: onze tijd komt nog wel.
