De een na de andere bij (of wesp?) duikt diep een krokus in.
Als ik het beestje volg met mijn camera, raakt het van slag en van schrik stoot hij tegen de meeldraden aan.
Het witte bloemblad zit meteen onder de oranje spetters.
Ik laat de bij met rust, dat lijkt me wel zo verstandig.
Dat onrustige gevoel hoort kennelijk bij deze week. Althans voor mij.
Ik merk het aan verschillende dingen.
Zo moet ik bijvoorbeeld weer wennen aan
de schaduwen die de zon in het voorjaar voor zich uit werpt. Als ik afsla op de rotonde word ik steevast verrast door een vermeende fietser; het blijkt mijn eigen auto.
Onrust omdat ik deze week eigenlijk een beetje teveel heb gewerkt en het moeilijk is om helemaal los te laten.
Onrust omdat het voor mij een zoeken is: de zon staat nog te laag om mijn tuin te bereiken.
Ik kan me nog niet overgeven aan het lome lummelen. Om warm te blijven moet ik actie ondernemen; terwijl het lijf wat anders vraagt.
Maar binnen zitten voegt ook weer niet.
Ongetwijfeld is deze onrust van korte duur. Als de zon ook maar iets hoger klimt, weet ze mijn tuin te vinden en ga ik er rustig voor zitten.
