Een vogel op zijn vlucht volgen …
Telkens weer roept het een verlangen op.
Wat lijkt het me
heerlijk om alleen maar mee te bewegen op de luchtstroom. De vleugels gespreid
en me vol vertrouwen over geven aan de
thermiek.
Het gevoel van tijdloosheid.
Het lijkt onbereikbaar voor ons aardse mensen ; zelfs de god
Icarus is het niet gelukt.
Toch beleef ik vandaag zo’n vrijheidsgevoel.
Het uitstapje dat met vriendinnen gepland staat, krijgt een
andere wending.
De oorspronkelijke reisbestemming
blijkt niet haalbaar.
Het kost ons geen enkele moeite ons idee los te laten en
een nieuwe koers te varen.
In het begin van de middag meren we aan op Texel.
Op de
fiets richting Den Burg – denken we. Maar opeens buigen we spontaan af naar
Oudeschild. Ook daar laten we ons meevoeren met dat wat zich aandient.
Regen? Kaap Skil, het prachtige
juttersmuseum, biedt ons gastvrij onderdak.
Later zwerven we eindeloos langs de haven.
Praten, kijken, genieten.
Als we na een hele dag van tijdloosheid de laatste boot naar
huis nemen,
trakteert de zon ons op een prachtige ondergang.
De zeemeeuw glijdt tussen hemel en water en knipoogt ons toe
‘Goed gedaan meisjes! Jullie hebben geen vleugels nodig om gewoon met de stroom mee te gaan.
