Dit weekend liep ik de Fjoertoer op Terschelling.
Samen met
drie collega’s.
Al heel lang komen we jaarlijks naar ’t eiland en struinen niet
alleen de kroegen af, maar zeker ook het strand en het wad.
De hele dag de wind
door je haren en de zon op je huid. Tijdloos leven: wat een vrijheid.
Naast wandelen en fietsen komt ook het fotograferen uitgebreid aan bod.
De
onderwerpen vervelen nooit.
De wind jaagt continue nieuwe tinten blauw door de
lucht, met af en toe een lieflijk schapenwolkje en - voorgaande keren - soms een heuse donderwolk .
Zo ondersteunt ze ons telkens met een nieuw decor.
De foto van dit blog oogt misschien wat vaag of – voor de
meer kritischen onder ons - zelfs
behoorlijk vaag.
Ik zal het geheim
verklappen.
In een duinplas vang ik het spiegelbeeld van één van de
reisgenoten.
Het briesje zet het ‘stilstaande’ water in beweging en zorgt
voor een haast surrealistisch effect. Het roestige bodemwater drijft naar boven
op de foto.
Het roept bij mij het gevoel van het Vrijheidsbeeld op. Maar
dan niet ver weg en hoog op een sokkel,
maar gewoon honderd procent eilandwaardig; zonder franje en met de
voeten in de klei (nou ja: duinzand in dit geval).
Het symboliseert niet alleen het los zijn van de wereld, maar sluit ook aan bij de achterliggende gedachte van het beeld in Amerika: het steeds opnieuw verwelkomen van eilanders en gasten.
Kortom: terug naar Terschelling!
