Verwachtingsvol

Wat hou ik van de periode van vlak voor de Kerst tot begin januari.
Er hangt - voelbaar - iets bijzonders in de lucht.

Elk jaar weer kijk ik verwachtingsvol uit naar deze dagen en hoop ik heel dicht bij die stilte te kunnen komen.

Maar wat is dat moeilijk!

Ik dacht het dit jaar goed te plannen.
Voor de Kerst al een hele week vrij en daarna nog 9 dagen. Alle tijd om stil te vallen, dacht ik.

Maar wat laat ik me afleiden.
Allemaal heel plausibel; vrienden en familie over de vloer, het kerstdiner, mijn omadag. Dingen om me op te verheugen. 
Daarnaast nog een kind dat tijdelijk weer thuis komt wonen.
Om haar weer onderdak te bieden moet er heel wat ruimte gecreëerd worden.
Ik hou mezelf voor dat het ordenen ook rust geeft, maar natuurlijk weet ik wel dat het niet het soort rust is waar ik op dit moment naar verlang.

En zo blijft ook dit jaar de verbinding met die haast mystieke periode ongrijpbaar voor mij.

Gelukkig kan ik nog heel veel oefenen voordat Kerst 2015 aanbreekt.

Richting

Als ik het strand op wandel word ik verwelkomd door dit bordje (strand links en rechts).
Ik zie er de humor wel van in.
Maar aan de andere kant zet het mij ook tot denken.
Zou het zo kunnen zijn dat de mens anno 2014 de richting kwijt is en deze aanwijzing meer dan nodig heeft?
Zijn we met alle (dreigende) ontslagen massaal het spoor bijster? 
Wie weet .....

Of heeft de strandtenteigenaar het geplaatst als een soort stil protest tegen regering en gemeentelijke overheid?
Is het een verwijzing naar het politieke klimaat dat juist geen duidelijke koers voor ogen heeft en dan weer links en dan weer rechts afbuigt?

Tijdens mijn overpeinzing valt het me ook op wat een bijzondere mensen we eigenlijk met zijn allen zijn. Staat er zo duidelijk een richting aangegeven en dan lopen we vervolgens allemaal rechtdoor. 
Tja, kennelijk zijn we toch op zoek naar nattigheid.

In het zonnetje

De blaadjes aan de boom vangen het zonlicht. Samen spelen ze een spel vol kleur en beweging. Het is een feestelijk gebeuren.

Dit is ook meteen het bruggetje naar een ander feestelijke bijeenkomst.

Deze week nam een van mijn voormalige bazen afscheid van zijn loopbaan.
Niet zomaar een baas, maar een man met een ontzettend groot en warm hart.

Dat hij niet alleen bij mij maar ook bij  andere collega's  een snaar wist te raken, was overduidelijk. Uit het hele land kwamen (oud)collega's naar de kop van Noord-Holland 

om samen met deze bijzondere man deze mijlpaal in zijn leven te markeren.

Allemaal hadden we die heerlijke glimlach om de lippen, die verschijnt als hartenkrachten vrijkomen. 

Een man ook die in de geest van Plato leeft. ' Je leert iemand beter kennen in een uur spelen dan gedurende een jaar van conversatie.' 
In het begin van zijn carriere was dat spelen heel uitbundig. Later in zijn loopbaan kon het innerlijk kind niet altijd meer op de voorgrond, omdat het niet altijd paste bij zijn leidinggevende functie. Maar zodra hij maar even ruimte zag, kwam de ondeugd naar boven.
Een man ook, die anderen aanmoedigde tot rebels gedrag. 
En geloof me, daar gedijen een afdeling en haar werknemers heel goed bij.

Meebewegen

Ruim een maand geleden schreef ik mijn laatste blog.
Over het minimalisme en het niet meer zo intensief reageren op de dingen.

Ik herinner me hoe ik de eerste week na de vakantie naar mijn werk ging, vol van beloften aan mezelf en met de intentie het minimalisme ook op het werk toe te passen.

Ik kwam bedrogen uit.
Kennelijk is de hulpverlener ontzettend goed ontwikkeld in mij; en acht ik het nodig overal op in te springen.
De eerste dagen frustreerde mij dat nog en hoopte ik de dag volgend op een 'mislukte'  dag wel meer de focus op mijn eigen werkzaamheden te kunnen leggen.
Het was vechten tegen de bierkaai.
Dan zit er maar een ding op en dat is meebewegen.
En zo heb ik me de afgelopen weken mee laten voeren op diverse (lucht)stromen.
Op mijn werk, maar ook thuis. De boel de boel gelaten en gewoon genoten van mijn kleindochter en andere familiemomenten; diverse fotoboeken gemaakt (vijf stuks maar liefst); in mijn tuintje zitten wroeten en noem maar op.
Kortom: meebewegen in optima forma.

Minimalistisch

Tijdens de zomerweek fotograferen met Anja Zwanenburg vertellen medecursisten over minimalistisch fotograferen.

Ik heb er meteen beelden bij.

Wat heerlijk om je niet te laten verleiden door alle opsmuk en details, maar door te dringen tot de kern.
Alleen datgene weergeven waarom het gaat.

Voor mij voelt het alsof ik met haast gesloten ogen rond mag wandelen en alleen maar door mijn oogharen hoef te gluren.

Ik hoef niet alles meer te zien.
En vooral niet op alles te reageren.
Een haast prikkelvrij feest.

Wat zal dat een rust geven.

Moeiteloos trek ik de lijn in gedachten door tot de praktijk en dan met name naar mijn werk.
Wat zal het mooi zijn als ik me alleen maar zou kunnen richten op de eigen taken.
Me niet meer zou laten afleiden door allerlei dingen om me heen waarvan ik denk dat het misschien wel mis gaat en waar ik me dan vreselijk tegenaan ga bemoeien.
Meestal zijn anderen daar heel blij mee, en doet mijn inbreng er wel degelijk toe.
Maar dit betekent even zo vaak dat ik met een gigantische aap op mijn schouder achterblijf.
Voor mezelf is dat heel irritant.

Een heel mooi voornemen om daar na de vakantie echt bewust mee om te gaan.
Hoe dat afloopt, lees je in mijn volgend blog.

Life line

Toen ik nog bij de meldkamer werkte, waren de centralisten vaak letterlijk een life line voor een mens in nood.

Tijdens de week   'Het eilandgevoel' 
(een zomerweek verbeeldend fotograferen met 
Anja Zwanenburg) 
worden we uitgenodigd ons te verbinden met symbolen 
die voor ons zeggingskracht hebben.

De reddingsband raakt me.

Wat is de geschiedenis van deze band?
Voor hoeveel mensen is zij een letterlijke life line geweest?
Op welk schip verbleef zij?
Aan welk strand is zij aangespoeld?

De elementen spelen een belangrijke rol. 



Het kost me geen moeite me voor te stellen hoe ze jaar in jaar uit meevaart op het schip. Alleen maar aanwezig is. 
Zich zachtjes laat schommelen door de wind, zich laat verwarmen door de zon.
Dan op die noodlottige dag grijpen wanhopige handen naar haar en maakt ze een vrije val in het water. 
De ontberingen tekenen zich af op haar huid.

Maar het beeld stelt me ook de vraag:

' Wat is je persoonlijk anker in het leven?
Hoe blijf je verbonden met je kern en wat heb je nodig om je keer op keer op te laden? '

Ook in mijn antwoord op die vraag komen de elementen aan bod.
De wind staat voor mij symbool voor vrijheid, loslaten
De zon voor warmte, koesteren
Het water laat stromen
en op de aarde (langs het strand en tussen de basalten) zet ik nieuwe stappen.
Steeds meebewegen op dat wat zich aandient 
en vooral .... heel veel eilandbeleving!

Eilandjes / niveaus

Mensen die mij volgen op Facebook hebben al kennis gemaakt met dit kunstwerk.

'De onbestemming'  van Peter Bergenhenegouwen.
Het beeld blijft intrigeren. 

Vier eilandjes met elk elf personen. 
Op elk eiland staan de mensen verschillend gegroepeerd. Sommigen keren zich naar binnen. 
Anderen lijken contact te willen maken met de buitenwereld, verlangend te reiken naar een volgend niveau. 

Of misschien de stap terug te nemen, terug naar het oude vertrouwde.

Beweging is een belangrijke peiler van het kunstwerk. Wind en water spelen hun eigen spel met de mens. De ene keer brengt een briesje de eilandjes nader tot elkaar. Een overstap lijkt binnen handbereik. Maar het is slechts schijn.
De mensen zitten vast aan hun eigen omgeving en eigen groep. 
Water brengt de eilandjes op een wat hoger niveau. Voor mij heeft water te maken met stromen en vanuit die gedachte kan ik het beeld heel goed volgen. Zodra alles in mezelf stroomt, kom ik werkelijk bij een diepere laag.

Natuurlijk hoef ik niet exact te weten wat de kunstenaar met het beeld wil zeggen. 
Maar nieuwsgierig ben ik wel. 
Waarom steeds elf mensen? Waarom vier niveau's? Valt er uit de groepering iets af te lezen van een familieopstelling? Zo kan ik nog wel even door gaan.
a.s. Zondag 17 augustus geeft Peter Bergenhenegouwen een lezing over zijn werk. 
Ik zal daar niet bij zijn.
Niet omdat ik het raadsel eigenlijk niet ontsluierd wil hebben, maar simpelweg omdat ik dan verhinderd ben.

Ik creëer mijn eigen verhaal.

Twee gezichten

                                                              Deze week twee foto's op mijn blog.

Dit kunstwerk ontdek ik langs de Grote Sloot als ik de Kunstroute Zijpe fiets.

Wat ik belangrijk vind aan kunst is de vrije ruimte.

De uitnodiging mijn eigen verhaal toe te kennen aan het beeld.

Een verhaal dat heel anders kan zijn dan jouw verhaal.

Zo zie ik hier (links) onmiskenbaar een kip zonder kop in.

Maar kijk ik naar hetzelfde beeld vanaf de zijkant, dan vertelt het een heel ander verhaal. 

Aan de titel lees ik af dat de kunstenaar - Werner Breuer - het onderste beeld voor ogen heeft. 

' Neushoorn in duet'  

Beide beelden geven goed de gebeurtenissen in Oekraïne weer.

Wat zijn er veel mensen die vonden dat we onmiddellijk het gebied in moesten trekken; niet met ons moesten laten sollen en gewoon een heel leger inzetten.

De kip zonder kop.

Wat ben ik blij dat de regering steeds het gesprek heeft gezocht en uiteindelijk de ruimte heeft weten te pakken.

Geloof me, het is niet zomaar iets om in gesprek te blijven, zeker niet als de neuzen niet dezelfde kant op staan.

Verstilling

Traditiegetrouw fiets ik met een vriendin de   kunstroute Zijpe.
Langs de Grote Sloot heel veel moois. 
En in elk kerkje aan de route is er wel iets dat echt raakt.

Halverwege pauzeren we in de open stolp die ooit ter gelegenheid van het 350 (?) jarig bestaan van de Zijpe over de Grote Sloot heen is gebouwd.
Ook dat is vaste prik tijdens de jaarlijkse fietstocht.
Midden op het water met aan weerszijde  weilanden, valt een mens vanzelf stil.

Mijn blik glijdt over het water.
In de verte neemt het halfvergane blad van de waterlelie de gestalte van een meerkoet aan.

De wind creëert met een subtiele rimpeling een snavel; het zonlicht zorgt voor een juist accent.

Dit simpele beeld in het water, roept onmiddellijk de herinnering op aan die indrukwekkende stilte bij de aankomst van de eerste slachtoffers van de MH 17 op Nederlands grondgebied.
Opnieuw beleef ik dat intens diepe gevoel van respect en verbondenheid.

Na een poosje weken we los van dit heilige moment. Maar na een kleine 50 meter beleven we opnieuw die verstilling.  ' Het hart van Barbara ' van Truus van den Heuvel sluit naadloos aan op ons gevoel.
Wat ontzettend mooi; ik voel me rijk en getroost.

Van harte hoop ik dat de nabestaanden in deze gitzwarte periode ook van die kleine wondertjes van troost mogen ervaren.

Gouden moment

De afschuwelijke gebeurtenissen met de 
MH 17 .... er zijn geen woorden voor.

Maar hoe tegenstrijdig ook, het laat wel zien dat we het leven moeten koesteren.
De gouden momenten moeten pakken.

Woensdagavond 16 juli beleef ik zo'n gouden momentje.
Ik eet bij vrienden en bewonder hun nieuwe appartement, 5 hoog aan het water.

Er komt een drakenboot voorbij die koers zet richting het Accijnstorentje.

De ondergaande zon verwelkomt de sportievelingen en zet hen in het goud.

Waarschijnlijk hebben zij dat zelf niet eens opgemerkt. Want vanaf het water klinkt het 
' honderd procent ' . De aanduiding dat de peddelaars alles uit de kast moeten halen en zich werkelijk het snot voor de ogen roeien. Op dat moment is er absoluut geen ruimte om aandacht voor de omgeving te hebben.

Niet alleen het plaatje raakt me, maar ook de herinnering.
Een aantal jaar heb ik met heel veel plezier deel uitgemaakt van een drakenbootteam.
Daarin maak ik een hele ontwikkeling door.
Ik weet nog hoe ik die eerste keren moeite had met het plaatsen van de peddel op de slag van de drum. En ook de ontzettende spierpijn zit nog vers in het geheugen. Niet alleen in mijn arm en schouder, maar vooral ook in mijn benen.
De terugreis na die eerste trainingen zijn zelfs een beetje eng, ik heb geen controle meer over mijn benen en heb er moeite mee om het gaspedaal goed in te trappen.
Een stevige wandeling om het dorp helpt.

Na jaren klim ik op tot slagvrouw. De eerste plek in de boot; exacte afstemming met mijn buurvrouw rechts en dan de slag aangeven, die aan weerszijden door alle anderen wordt gevolgd.
De grootste ontwikkeling is echter wel het feit dat ik mijn waterangst een beetje de baas raak. Tot het moment dat de boot omgaat. Gelukkig sta ik dan aan de kant (ik ben herstellende van een operatie), maar na die tijd mis ik de onbevangenheid. Uiteindelijk stop ik met de sport.

De herinnering is er een om in te lijsten.

Tegenstelling

Mooi hoe vaak ik tegenstellingen tegen kom in de natuur.

Hier is het de kaardebol.
Aan de ene kant nodigen de teer paarse bloemetjes 
uit tot een lieflijk strelen.
Maar blad en stengel laten een heel ander beeld zien.
Beide zijn voorzien van akelige weerhaakjes, waar niets aai-baars aan zit.

Het is niet de enige tegenstelling deze week.
Ook buiten de natuur manifesteert zich een apart fenomeen.

Zomer

Wat heb ik lang uitgekeken naar dit seizoen.
Het zijn vooral de lange avonden en het heerlijk buiten zijn dat me aanspreekt.
Zwoele avonden en bij ietsje minder weer op de fiets of met de benenwagen nog een rondje om.

Maar deze zomer is dat anders.
Vrijwillig kies ik er voor telkens weer naar binnen te trekken en me te nestelen voor de beeldbuis. En met mij ongetwijfeld miljoenen anderen.
Bizar hoeveel invloed een partijtje voetbal heeft.

Alleen vandaag - de avond van de halve finale - is het niet zo gek dat we naar binnen gaan. Het is gewoon herfst.

Wel vraag ik me daarbij stilletjes af of de natuur misschien door ons van slag is.

Waterjuffers

Waterjuffers is de titel van een foto die ik tijdens een voorgaand Oerol neem.
Thuis bewerk ik de foto.
Ik zie er een rivierloop in waaromheen waterjuffers dansen.

Het beeld roept bij mij het volgende gedichtje op

Waterjuffers

Waterjuffers komen samen
langs de loop 
van de rivier

IJler
steeds ijler
dansen waterjuffers 
naar de bron


De foto - keurig ingelijst - is op dit moment te vinden in de consistorie van het kerkje in Oudesluis.
Ter gelegenheid van de Zijper kunstroute is aan diverse kunstenaars gevraagd een of meerdere werken beschikbaar te stellen voor een veiling (bij inschrijving).
De kunstenaars rekenen een bodemprijs.
Om gelden te genereren doet de stichting Zijper kunstroute daar een percentage bovenop.
Dit bedrag geldt als vertrekpunt voor de bieder.
Zo hoopt zij bezoekers te bewegen de Kunstroute te volgen en de stichting te ondersteunen.
Bieden op waterjuffers kan vanaf € 50,-.


Heb je interesse, neem dan een kijkje op www.kunstroutezijpe.nl.

N.B.
Ik vind het ontzettend leuk dat ik in Oudesluis ' hang' . Het is het dorp waar ik geboren en getogen ben.

Fantoompijn

Fantoompijn.
Tot deze week heb ik altijd gedacht dat fantoompijn alleen te maken heeft met amputatie van een van de ledematen of bijvoorbeeld het trekken van een kies.

Maar nu ervaar ik zelf aan den lijve dat het zich ook openbaart bij een niet lichamelijke oorzaak.

Een hele Oerolweek lang draag ik zowel het vriendenbandje van Oerol als het festivalbandje.


(Prachtige tekst trouwens,  ' Bij eb is je eiland groter ').

Als ik op woensdag naar mijn werk ga, knip ik heel bewust beide bandjes door.
Het is uit met de pret, er moet weer gewerkt worden.

Maar dan begint het:
mijn rechterpols is akelig zwaar en er gaat een bijna voortdurende tinteling doorheen. 
Een beetje zoals het voelt als je prikkeldraad maakt.
Heel even denk ik dat ik het me maar verbeeld, maar bijna de hele dag door, is er dat zeurderige gevoel.
Ook nu - na twee dagen - nog.

Misschien begrijp ik het wel. Door het afsnijden van de bandjes, maak ik me los van het eiland- en Oerolgevoel en keten ik me als het ware vast aan alle verplichtingen.
Een onzichtbare ijzeren ketting houdt me in de greep.
Het zal ongetwijfeld uitslijten en intussen tel ik af naar Oerol 2015.

Eigen ritme

De grote bos pioenrozen laat duidelijk zien dat alles en iedereen zijn eigen ritme heeft.
Sommige bloemen zijn al helemaal open gebloeid, bij andere zie je dat het niet lang meer zal duren en een enkeling zit nog volop in de knop.

Het verschil in ritme kom ik deze week duidelijk tegen.
Met collega's wandel ik een dag op Texel.
En hoe leuk we het ook met elkaar hebben en hoe geweldig we het treffen met het weer, toch is er iets dat knaagt.

Het duurt even voordat ik er de vinger op kan leggen.
Pas als ik in de Slufter wandel en in de verte een lepelaar zie, weet ik wat er aan schort.

Het tempo ligt te hoog!


Ik hol mezelf voorbij. Het lukt me niet een te zijn met de natuur. Ik ben alleen maar bezig met het bijbenen van de anderen.
Dit is niet mijn manier van wandelen.
Ik wil de ruimte hebben om alles in me op te nemen, stil te kunnen staan bij al die kleine wondertjes die Moeder Natuur ons voorschotelt.
Eigenlijk is dat met heel veel dingen zo.
Ik ben niet iemand die rats flats een maaltijd in elkaar zet.
Het zijn geen routinebewegingen die ik maak als ik een champignon snij.
Een handwerkje wordt door mij niet steek na steek afgewerkt.
Nee, telkens weer bekijk ik het resultaat. Telkens weer een soort van verwondering.

Misschien heeft het met traagheid te maken, maar daar heb ik vrede mee.
Heel veel vrede.

Kleurrijk

Wat is de natuur toch mooi.
Vandaag maak ik een fietstocht met mijn moeder.
Na een heerlijke dag belanden we op de terugweg bij weefster Gerbregt.
Prachtige shawls staan uitgestald op houten frames en heten ons hartelijk welkom op deze open-atelierdag. 
De droogmolen hangt vol met door haar zelf gesponnen en geverfde wol. 
Alle kleuren van de regenboog zijn vertegenwoordig, in diverse tinten.
Het is een oogstrelend.

Op de veranda een diversiteit aan producten. 
Want Gerbregt weeft niet alleen, ze vilt, breit, naait en combineert al deze technieken naar hartelust.

Waar haalt ze de inspiratie vandaan?
Het antwoord is simpel: uit haar tuin en omgeving.
Dit prachtige klokje is slechts een van de planten die weelderig tiert in haar tuin. Die verscheidenheid aan kleuren! Verbeeld ik het me of lijken die blaadjes haast zelf wel van vilt?
Wat een rijkdom en wat een gave om je inspiratie op zo'n mooie manier tot uiting te brengen en te delen.
Diep respect voor Moeder Natuur en Gerbregt.

Enthousiasme

Vanmorgen vroeg lokt de zon me al naar buiten.
Als ik de tuin in loop vind ik de schil van een papaver. Ruim een meter van de plant af. Ik heb weinig fantasie nodig om te beseffen dat de papaver vol enthousiasme en hang naar het leven uit zijn voegen is gebarsten.

Zalige uitbundigheid.

Het luidt een dag in waar enthousiasme als een rode draad doorheen loopt.

Met vriendinnen bezoek ik het initiatief ' Op kleine schaal' van de Kunstmacht.

In diverse tuinen en schuurtjes vinden artiesten een podium voor hun talent.


Allereerst ontmoeten we Helen Botman en Peter van Vleuten. Ze spelen op de locatie waar ik notabene 32 jaar geleden heb gewoond. Met wondermooie klanken nemen ze ons op mee op reis door de States.

Dan een dansvoorstelling. Fleur, Janira & Ziarah tonen ons hun theater/dansprogramma      ' Koffers vol ' en confronteren ons met het leven van de jonge vrouw. Een staande ovatie is hun deel!

Mark Zijlstra vertelt ons over ' de dood van de sprookjesverteller' en laat zien wat een zeggingskracht verhalen hebben. Ontroerend mooi.

Even tijd voor een terrasje. Eigenlijk zijn we al helemaal voldaan, maar natuurlijk laten we de organisatie niet in de steek en melden we ons voor het slotconcert. Tekstschrijver Peter Smit die zijn liedjes vertolkt ziet door Brunt en Arzbacht van De Dijk.

Chapeau, organisator Victor Posch!
Volgend jaar zijn we weer van de partij.

Blanco

Op 6 mei is mijn kleindochter geboren.
Wat een geweldige ervaring.
Ik voel me ontzettend dankbaar en tegelijkertijd is er het besef van kwetsbaarheid.

Zo'n pril mensje dat haast blanco start.
Alles ligt nog open.
Een heel leven voor zich. 
Hoe kleurt ze straks haar leven in?

Op de foto - die ik maak tijdens Oerol 2009 - zie je een lijst, met een scharnier in het midden en (niet zichtbaar) een contragewicht.
De lijst heeft het vermogen om mee te bewegen op de wind. Als een vogel haar vleugels uitslaan.

Waar anderen een schilderij in de lijst plaatsen, heeft deze kunstenaar er voor gekozen de natuur tot kunst te verheven. 

Steeds is er een ander doorkijkje.
Nu een strakblauwe lucht, met een enkel wolkje, dan het rozerood van de avondzon en
's nachts vangt de lijst de maan en sterren.
De wind voert daar haar eigen dimensie aan toe.

Mijn kleindochter mag ook meebewegen, niet alleen met de wind, maar met het leven dat zich aandient. 
Ik wens haar mooie vergezichten, stralende sterrenhemels, verfrissende buien en een weidse vleugelslag.

Tussenfase

Ik heb het gevoel alsof ik een beetje door de week heen 'hang'.
En beleef een soort tussenfase waarin ik nog niet goed weet welke kant het uitslaat.
Er komt niets uit mijn handen.

Nu is lummeltijd vaak ontzettend heilzaam, maar deze week haal ik daar nauwelijks voldoening uit. 

Plannen zijn er wel: de auto wassen, eindelijk die kast de kamer uit, die ontzettende zooi op zolder eens te lijf gaan. 


Maar ze blijven steken door gebrek aan daadkracht.

Misschien heeft het te maken met mijn naderende grootmoederschap. Is het eigenlijk het grote wachten op ....

De paardenpluis is in een zelfde soort van zijn. De pluizen lijken haast wel stil te hangen. Geen vleugje wind dat hen omarmt en verder voert.
Alsof ook zij de adem inhoudt en wacht ....

Wedergeboorte

Het is de week van Pasen; de zgn stille week.
En ook al ben ik het me niet altijd zo bewust, op mijn manier zoek ik toch op de een of andere manier verbinding met het feest.

In de natuur lukt dat het best.
Alles puilt uit van het nieuwe leven.
De cyclus van het leven; het sterven en weer opnieuw geboren worden: juist in de lente is dat in veel vormen zichtbaar.
Ik vind het een ontzettende hoopvolle tijd. Wat er ook gebeurt: het leven vernieuwt zich keer op keer.

Aan het eind van de winter zijn het de sneeuwklokjes die dit fenomeen inluiden.
Vanaf dat moment wint het nieuwe leven meer en meer terrein.
De eerste lammetjes in de wei. 
Een deken van geel speenkruid. 
De kastanjeknop die aarzelend haar weg zoekt op de nog kale tak. 
De varen die zich letterlijk en figuurlijk ontwikkelt.
Vandaag signaleer ik de eerste jonge ganzen, nog verpakt als klein geel donsje.
Als je al deze wondertjes een voor een op je in laat werken, val je vanzelf stil.
Dankbaarheid welt op.

Herwonnen vrijheid II

In mijn blog van september 2013 was het de atalanta die haar vrijheid herwon; deze week vlieg ik mijn vrijheid (opnieuw) tegemoet.

Na bijna 8 jaar komt er een einde aan mijn bereikbaarheidsdiensten.  Niet langer meer eens in de 6 weken 24 uur per dag, 7 dagen achter elkaar leven onder voorbehoud. 
Niet meer spontaan de tuin in lopen en me dan verschrikt realiseren dat mijn mobieltje nog binnen ligt. 
Niet meer gebonden aan grenzen van onze regio, omdat er een opkomsttijd geldt.
Die leuke wandeltocht in Betuwe? Dat weekje weg in het najaar: helaas, ik heb piket.

Maar nu: alle ruimte om 's avonds lekker langs het strand te banjeren. Dat terrasje te pikken en zelfs een glaasje wijn te drinken! Vrienden uitnodigen om te komen eten, omdat je niet het risico loopt dat je halverwege het kokkerellen achter het fornuis vandaan moet.

Kortom: herwonnen vrijheid!

Ik krijg daarbij het gevoel dat ik had toen ik deze foto nam, van ' Uitvliegend hout '.
Jarenlang heeft Boom het verlangen een vogel te zijn. Het verlangen is zo groot, dat Boom  uiteindelijk ziek wordt. De najaarsstorm heeft vrij spel en werkt Boom tegen de vlakte.
De rivier draagt Boom mee op haar stroom. Meedogenloos beuken de golven op Boom in. Op vele oevers spoelt Boom aan. En telkens legt Boom een stukje van zijn oude gedaante af. Het is een heel proces van slijpen en vijlen.
Nu ligt Boom op het strand van Terschelling en is bijna zover dat hij zijn vleugels uit kan slaan. Hij wacht alleen nog op dat ene briesje dat hem werkelijk los tilt van de grond.

En dan ....   de vrijheid tegemoet.

Ik neem er een borrel op (het kan nu).

Pang ....

Tijdens het lunch-wandelen komen we in de polder een hele partij felgekleurde ballonnen tegen. Niet hoog in de lucht, maar in een grote bundel - de touwtjes kriskras door elkaar - gevangen door een hek.
Kennelijk zijn ze in een onbewaakt ogenblik ontsnapt aan de greep van de koopman. 

Het ziet er zeer feestelijk uit, daar in de groene polder.
Omdat we 2 jubilarissen hebben onder de collega's eigenen we ons een tweetal exemplaren toe.
Bij het ontwarren van al die touwtjes, heeft een ballon ontzettend veel geluk: daar gaat hij, gedragen door de wind, steeds hoger en hoger.

Al mijn hele leven lang vind ik het een fascinerend gegeven.

Tijdens de opleiding bij Crejat gebruikte ik het beeld als onderwerp voor mijn etsopdracht. (zie fotootje).
Ik maakte er ook een gedichtje bij.

Ballonnenwedstrijd

Tientallen ballonnen
kleuren de horizon
rood, groen en geel
Ze zweven oneindig ver ...
en nemen mijn gedachten
met zich mee

PANG!

' t lege lijfje 
van de ballon
bungelt losjes
om de snavel
van de lijster
lucht lost op

flarden van gedachten
dwarrelen naar beneden neer
een droombeeld vervliegt

Vrijheidskracht

Wordt er na bijna twee jaar een raadsel ontsluierd.... ?
In mei 2012 heb ik mijn weekje schapen hoeden langs de Loire. Op zondag bezoek ik het plaatsje Gien. 
Ik word geraakt door beeltenissen van deze vogel. Op diverse oude gebouwen kom ik haar tegen.
Ik vermoed een mysterie en breng dit zelf in verband met Jeanne d' Arc, met wie de stad een bijzondere band heeft.
Ook ik heb die band. Zo wilde ik als tienjarig meisje bij het heilig vormsel de naam van Jeanne aannemen. Helaas staken meneer pastoor en de hoofdonderwijzer daar een stokje voor.
Maar goed, terug naar de vogel. Ik doe in Frankrijk navraag naar de schilderingen, maar vind geen sluitend antwoord. Ook google biedt geen uitkomst.

Dan lees ik in het voorjaar van 2014 ' Het verloren labyrint' van Kate Moss.
Zij beschrijft het leven van de Katharen in Carcassonne. Een van symbolen van de Katharen is de merel.

Opeens valt het kwartje. Ik heb de vogel voor een kraai aangezien, maar misschien is het wel een merel. En .... is er een link naar Gien.
Helemaal duiden kan ik het weliswaar niet, maar ik heb er een goed gevoel bij.

Vervolgens vind ik het een klein onderzoekje waard om te achterhalen wat de merel zo bijzonder maakt voor de Katharen.
Ik sla er Christiane Beerlandt op na.
In het kort samengevat: merel staat symbool voor vrijheidskracht Voor het bezield zijn in alle vezels van je lijf en ze nodigt je uit je waarheidslied te zingen. Voluit; want alleen zo maak je je innerlijk vrij. 

Het sluit mooi aan bij de passage in het boek waarop een hele groep Katharen tot de brandstapel veroordeeld wordt. Zingend en onbevreesd, geven ze zich over aan de vlammen en leggen hun aardse mantel af. Hun ziel leeft voort.

Mooi beeld! 

hemel en hel

Hemel en hel

Misschien vraag je je af wat de relatie is tussen titel en foto.
Het zit zo:

Ik bezoek Alter van Nynke Laverman.
Daar waar Nynke andere keren nog op reis ging om inspiratie op te doen voor een nieuw album, zocht ze het dit keer gewoon bij huis.

Goethe zei het al: ' De ware reiziger hoeft niet op reis om te reizen '.

Bij Nynke is dat ook duidelijk het geval.
Ze schotelt het publiek niet alleen prachtige liedjes en muziek voor, maar deelt daarbij ook haar drijfveer.

Hemel en hel vertelt het verhaal van het Friese landschap en dan met name de slootjes die dwars door de groene akkers lopen.
Sloten waarin de hemel zich in de vorm van prachtige wolkenpartijen spiegelt in het water. 
Maar het zijn dezelfde sloten waar mensen zonder uitweg met een zak stenen om hun nek de hel vinden. Ook met die wetenschap groeit Nynke op.

Eigenlijk herbergt het water voor haar de totaliteit van het leven. 
(Alle uitleg hierboven in mijn woorden). 
En zij geeft daar nog meer betekenis aan door ...  
ja, dat wil ze jullie graag zelf vertellen, of in haar show of op haar cd Alter.

Deze foto komt van Terschelling en ik herken hierin wat Nynke bedoelt.
Anders dan de Friese sloten van Nynke, maar de hemel en de hel verbinden 
zich voor mij ook op het wad.

Onrust

Vandaag - zondag 9 maart - gonst het ervan in mijn tuintje.
De een na de andere bij (of wesp?) duikt diep een krokus in.
Als ik het beestje volg met mijn camera, raakt het van slag en van schrik stoot hij tegen de meeldraden aan.
Het witte bloemblad zit meteen onder de oranje spetters.
Ik laat de bij met rust, dat lijkt me wel zo verstandig.

Dat onrustige gevoel hoort kennelijk bij deze week. Althans voor mij.

Ik merk het aan verschillende dingen.



Zo moet ik bijvoorbeeld weer wennen aan 
de schaduwen die de zon in het voorjaar voor zich uit werpt. Als ik afsla op de rotonde word ik steevast verrast door een vermeende fietser; het blijkt mijn eigen auto.

Onrust omdat ik deze week eigenlijk een beetje teveel heb gewerkt en het moeilijk is om helemaal los te laten.
Onrust omdat het voor mij een zoeken is: de zon staat nog te laag om mijn tuin te bereiken.
Ik kan me nog niet overgeven aan het lome lummelen. Om warm te blijven moet ik actie ondernemen; terwijl het lijf wat anders vraagt.
Maar binnen zitten voegt ook weer niet. 

Ongetwijfeld is deze onrust van korte duur. Als de zon ook maar iets hoger klimt, weet ze  mijn tuin te vinden en ga ik er rustig voor zitten.

Cyclus

Net als vorig jaar, bezoek ik ook nu samen met mijn moeder De Lentetuin.
Mooi, hoe bepaalde dingen zich in het leven herhalen en eigenlijk nooit vervelen.

Neem nou deze narcis; jaar na jaar luidt ze met helder trompetgeschal de lente in.
Fier toont ze ons haar geel/oranje rok. 
Kijk mij nu eens bloeien!
De vergankelijkheid deert haar niet, ze kent de cyclus van het telkens weer opbloeien en afsterven.

Vandaag - op deze prachtige eerste zondag in maart - ga ik rigoureus aan de slag in mijn tuintje.
Ik wil eindelijk van die kerstboom af, die ik 24 jaar geleden als heel klein tafelboompje aan de aarde heb toevertrouwd.
Ik ben me ervan bewust dat ik hiermee abrupt een 


einde maak aan de woning van dat lieve vogelpaar.
Zij zullen straks moeten herschikken. Een ander plekje moeten zoeken om een veilig nest voor hun kroost te bouwen.
Bij elke tak die ik afhak en elke wortel die ik blootleg, voel ik de pijn.

En al beloof ik hierbij plechtig dat ik voor een vervangende struik zal zorgen, voor hen wordt het nooit meer hetzelfde. 
De cyclus is verstoord.

Paardenpluis als symbool

Al eerder vertelde ik over onze cirkel van leven en dood.
Deze week komen we opnieuw bij elkaar.

Dit keer nemen we een beeld, muziek of metafoor mee, dat dicht bij ons staat en misschien meehelpt om zicht te krijgen op de grote vraag ' wat beweegt je in dit leven ' 

Ik kies voor de paardenpluis.
Om heel veel redenen.
Bijvoorbeeld omdat de pluis een bescheiden, alledaagse plant is. 
Het helle geel (in volle bloei) stemt vrolijk.
De ijle pluis wekt verwondering en tederheid.
Daarmee symboliseert de plant voor mij meteen de verschillende stadia van zijn. 
Net zoals dat in mijn eigen leven ook gaat.



Natuurlijk hoop ik dat mijn gedachtegoed of de dingen die ik anderen heb voorgeleefd ergens in goede aarde zijn gevallen en van betekenis zijn in een ander zijn of haar leven.

Net zo als de paardenbloem pluis voor pluis loslaat, hecht ik draad voor draad af. 

Als je goed kijkt, blijkt dat in elk pluisje de gedaante van een engel leeft.
Als ik ooit afscheid neem van het aardse leven, hoef ik dat niet alleen te doen. 
Ik zal worden begeleid door een hele engelenschaar.

En dat is natuurlijk ontzettend troostrijk.

Goud

Deze week staat helemaal in het teken van de Olympische Spelen. 
De prestaties van onze landgenoten wakkeren het Olympisch vuur behoorlijk aan.
Het lijkt alsof het allemaal goud is dat er blinkt.

Maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Wat hebben ze er hard voor gewerkt. Een heel zorgvuldig proces vol schema's en eindeloze voorbereiding.
De focus voluit op Sotsji 2014.

En dan maar hopen dat het op het moment dat het er toe doet helemaal klopt in het lijf en in het hoofd en ze volop kunnen pieken.
We zien hoe verschrikkelijk nauwkeurig dit komt.
Zelfs al gaat alles vlekkeloos dan nog kan een drieduizendste van een seconde het verschil maken tussen goud en zilver.
Ongelooflijk; drieduizendste van een seconde.

Het is niet alleen in de sport dat we deze piekmomenten kennen. 
Ook de de natuur zit er vol mee.
Soms is het slechts een luttel moment dat het zonlicht een doodgewone boomstronk verandert in goud. 

Als ik die metamorfose net kan vastleggen, ben ik rijk.
Want bij mij is er absoluut geen sprake van een secure voorbereiding of vooropgesteld plan. Nee, het is echt een toevalstreffer, als ik een wondertje in de natuur mag vastleggen.
Voor mij voelt het keer op keer als goud!

Flexibiliteit

In mijn blog van 10 februari 2013 gebruik ik het beeld van de knotwilg voor enthousiasme.
Ik ervaar dat ik ook wel eens doorschiet in dat enthousiasme. Het is lijfbehoud om mezelf zo nu en dan eens te knotten.

Bijzonder hoe het thema zich precies een jaar later opnieuw doet gelden.
Vanuit enthousiasme en gedrevenheid probeer ik op het werk dingen te regelen. Maar ik draaf daarbij behoorlijk door. 

Haast ongemerkt maakt het enthousiasme plaats voor perfectie en daarbij komt ook de controlefreak behoorlijk om de hoek kijken.

Zo wordt een kwaliteit een behoorlijk valkuil.



Het duurt een paar dagen voordat ik er goed de vinger op kan leggen. 
Dagen waarop ik elke vorm van flexibiliteit en relativeringsvermogen kwijt ben.
Ik ben niet meer in staat om met wie of wat dan ook mee te bewegen.
Kortom: niet de meest plezierige dagen. Niet voor mezelf, maar ook niet voor mijn omgeving. 

Als ik later in de Modron agenda kijk, blijkt dat flexibiliteit juist deze week centraal staat.
De perfectie los laten en door het flexibel zijn meer plezier beleven.
Het kwartje valt!