Traditiegetrouw fiets ik met een vriendin de kunstroute Zijpe.Langs de Grote Sloot heel veel moois.
En in elk kerkje aan de route is er wel iets dat echt raakt.
Halverwege pauzeren we in de open stolp die ooit ter gelegenheid van het 350 (?) jarig bestaan van de Zijpe over de Grote Sloot heen is gebouwd.
Ook dat is vaste prik tijdens de jaarlijkse fietstocht.
Midden op het water met aan weerszijde weilanden, valt een mens vanzelf stil.
Mijn blik glijdt over het water.
In de verte neemt het halfvergane blad van de waterlelie de gestalte van een meerkoet aan.
De wind creëert met een subtiele rimpeling een snavel; het zonlicht zorgt voor een juist accent.
Dit simpele beeld in het water, roept onmiddellijk de herinnering op aan die indrukwekkende stilte bij de aankomst van de eerste slachtoffers van de MH 17 op Nederlands grondgebied.
Opnieuw beleef ik dat intens diepe gevoel van respect en verbondenheid.
Na een poosje weken we los van dit heilige moment. Maar na een kleine 50 meter beleven we opnieuw die verstilling. ' Het hart van Barbara ' van Truus van den Heuvel sluit naadloos aan op ons gevoel.
Wat ontzettend mooi; ik voel me rijk en getroost.
Van harte hoop ik dat de nabestaanden in deze gitzwarte periode ook van die kleine wondertjes van troost mogen ervaren.
