Tussen stoombaden en pillenslikken door, doe eigenlijk niets anders dan een beetje bankhangen.
Soms waag ik me aan het breiwerkje voor mijn kleindochter.
Maar dat valt lang niet altijd mee.
Zo startte ik het vestje met een prachtig ajour-patroon.
Dat bleek al gauw te hoog gegrepen.
Steeds opnieuw leidden mijn pennen een eigen leven en leek het in de verste verte niet op het patroon dat bedoeld was.
Tot vier keer toe heb ik het uit moeten halen.
Toen besloot ik tot een ander motief. Veel simpeler!
Al na de eerste pen, ontdekte ik dat ook dit patroon niet aan mij was besteed.
Zonder dat ik me daar werkelijk van bewust was, gaf ik mijn eigen invulling aan de beschrijving met als resultaat een steek die in geen boek beschreven staat.
Trots breide ik verder.
En dat ging redelijk goed. Alleen mijn moeder kon ik niet om de tuin leiden, die zag onmiddellijk dat ik zomaar halverwege het achterpand mijn motief wat steken had verlegd.
Raar hoor, dat ik zo'n moeite heb met het volgen van een patroon.
Ook in mijn werk herken ik dat wel. Ik hoor mijn baas nog zuchtte toen ik alweer afweek van de standaardbrief en er kennelijk toch een eigen signatuur aan wilde geven.
Misschien dat ik daarom zo geraakt word door sporen in het zand (of op het land).
Die regelmaat, die eindeloze herhaling; wat gaat daar een rust van uit.
