Sommige bloemen zijn al helemaal open gebloeid, bij andere zie je dat het niet lang meer zal duren en een enkeling zit nog volop in de knop.
Het verschil in ritme kom ik deze week duidelijk tegen.
Met collega's wandel ik een dag op Texel.
En hoe leuk we het ook met elkaar hebben en hoe geweldig we het treffen met het weer, toch is er iets dat knaagt.
Het duurt even voordat ik er de vinger op kan leggen.
Pas als ik in de Slufter wandel en in de verte een lepelaar zie, weet ik wat er aan schort.
Het tempo ligt te hoog!
Ik hol mezelf voorbij. Het lukt me niet een te zijn met de natuur. Ik ben alleen maar bezig met het bijbenen van de anderen.
Dit is niet mijn manier van wandelen.
Ik wil de ruimte hebben om alles in me op te nemen, stil te kunnen staan bij al die kleine wondertjes die Moeder Natuur ons voorschotelt.
Eigenlijk is dat met heel veel dingen zo.
Ik ben niet iemand die rats flats een maaltijd in elkaar zet.
Het zijn geen routinebewegingen die ik maak als ik een champignon snij.
Een handwerkje wordt door mij niet steek na steek afgewerkt.
Nee, telkens weer bekijk ik het resultaat. Telkens weer een soort van verwondering.
Misschien heeft het met traagheid te maken, maar daar heb ik vrede mee.
Heel veel vrede.
