31 december 2008: In de vroege
ochtend rolt de zon uitnodigend zijn loper voor ons uit.
Kom naar buiten, kom
naar buiten!
Het blijkt misleiding, want wat is het koud; bokkoud.
Afgelopen week spelen zon en wind
opnieuw een dergelijk spel.
Ook nu toont de zon zijn warme
gloed. Vreugdevol fiets ik naar mijn werk. Ik ben nog niet eens halverwege als
ik pijnlijk wordt geconfronteerd met mijn ijdelheid: die damesschoentjes zijn
geen goed idee.
Als een ijsklomp kom ik
aan.
Bijzonder hoe deze misleiding
zich niet alleen in de natuur manifesteert, maar ook in ons persoonlijke
proces. Ongetwijfeld kennen we het allemaal.
Bijvoorbeeld na een periode van
ziekte of rouw herstellen lichaam en geest zich geleidelijk.
Het herstel volgt
daarbij een eigen ritme van tijd; voor ieder van ons afzonderlijk. Ook in zo’n
herstelperiode ligt de misleiding op de loer.
Hoe vaak gebeurt het niet dat we
toch weer te hard van stapel lopen. Vooral zo graag willen en denken dat het
spreekwoordelijk al voorjaar is, terwijl de kou ons nog om de oren giert.
Zelf ervaar ik deze stapjes terug
als restverwerking.
Natuurlijk wordt het
weer lente. Alleen nu nog even niet.
Het is de kunst om goed bij onszelf te
blijven tijdens deze momenten van restverwerking.
Niet alleen om ons te wapenen
tegen kou, maar vooral vanuit het besef dat ons lichaam of geest zich niet laat
dwingen en haar natuurlijke weg gaat; ook al lijkt dat misschien een omweg.
Blijf vooral vol vertrouwen. Die
kou is niet blijvend, heeft echt haar
langste tijd gehad.
