Klein moment van geluk -> groot effect
26 januari 2010: met collega’s bezoek ik de Winter Efteling. Ook drie jaar geleden lagen de temperaturen ver beneden nul. Vanaf Utrecht richting het zuiden is het landschap bedekt met een witte sneeuwvacht. Langzaam glijden we een sprookjeswereld binnen.
De hele dag blijft het kwik rond de min 7 graden hangen. Het versterkt het idyllische plaatje. De kikkers aan de vijver produceren grote ijskristallen ; de vuurspuwende draak delft het onderspit: er hangt een ontzettende ijspegel aan zijn linker voortand. Holle bolle Gijs slaat van de kou zijn armen om zijn knieën. Alleen de zeemeermin lijkt nergens last van te hebben; geen kippenvelletje te bekennen om haar blote armen.
Af en toe warmen we op; met een glühwein of in Villa Volta. Ook tijdens de fata morgana hebben we geen benul van de kou.
Dit is genieten met volle teugen. En dan opeens vliegt er tussen de struiken door zomaar een roodborstje met ons op. Het beestje is wat schuchter, of … speelt een spelletje met ons. Laat zich dan weer zien en dan vooral weer niet. Mijn hart jubelt.
Wat bijzonder: bevind ik me in een prachtige wereld en word ik vervolgens helemaal lyrisch door deze ontmoeting met het roodborstje. Het beestje voelt het: als dank poseert ze een luttel moment; net voldoende voor een fotoshoot.
Misschien is het wel zo simpel: je laten raken door de meest eenvoudige dingen. Hoe vaak glimlachen we niet bij de herinnering aan een klein moment van geluk.
Wat zal het mooi zijn als we met elkaar afspreken dat we elke keer als we de deur uit gaan even terugdenken aan zo’n bijzondere herinnering. Onwillekeurig verschijnt de glimlach om je lippen.
Ik zie het al voor me: lopen er straks opeens heel veel mensen over straat met zo’n stil glimlachje en een schittering in hun ogen. De herkenning zorgt bij iedereen natuurlijk weer voor zo’n heerlijk geluksmoment en zo gaan we eindeloos glimlachend voort.
Zullen we met zijn allen eens proberen of het echt zo simpel is?
