Een beetje beschaamd schrijf ik dit blog.
Wat erg dat ik zo weinig vertrouwen heb in Moeder Aarde. (zie mijn blog van vorige week)
En wat ontzettend genereus dat Moeder Natuur geen enkele
vorm van wrok toont en de papavers in mijn tuin stuk voor stuk uitbundig laat
bloeien.
Het is een feest voor het oog.
Voorlopig blijft dat nog wel even zo.
Naast al het weelderig oranje/rood, wemelt het nog van de groene knoppen.
Ik ben helemaal gerustgesteld en geniet met overgave.
In de bloem ontvouwt zich een eigen wereld.
In
de kern is de zaadbol reeds aanwezig.
De bladeren schermen haar af voor al te
fel zonlicht.
Zodra de wind een spel speelt met de bladeren en door de
beschermlaag heen blaast,
nemen fluwelen banden de koesterende rol over. Zo mag
het zaad zachtjes rijpen.
Het is een prachtig schouwspel.
Slechts een heel klein beetje gene overschaduwt dat
genieten:
wat een juffertje ongeduld kan ik zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten