Maar niet eerder kon ik precies onder woorden brengen wát mij zo raakt.
Dan lees ik een citaat van Dorothy Wordsworth
'O, dacht ik, wat heeft God iets prachtigs gemaakt van de winter door de bomen kaal te laten worden waardoor wij hun vorm en silhouet beter kunnen zie.'
Ik herken het.
De natuur in al haar naaktheid.
Alles wat overbodig was heeft zij los gelaten.
Misschien is het mijn verlangen om me ook te ontdoen van alle ballast die ik een jaar lang heb opgebouwd. Weer helemaal leeg durven zijn en gewoon vertrouwen dat die dingen die noodzakelijk voor me zijn ook in het nieuwe seizoen tot bloei zullen komen.
Deze winter heb ik heel bewust genoten van alle kaalheid. Heb ik geprobeerd me over te geven aan de rustperiode die hier bij hoort.
Ik probeerde de affirmatie van SuzAnne Cole 'Ik zal de lente niet opjagen; de stilte van de winter is voor mij ook een zegen. ' na te leven.
Maar .... wat is dat verschrikkelijk moeilijk ook in januari nog vol te houden.
De dagen lengen, de sneeuwklokjes hebben zich alweer door de koude grond omhoog gewerkt. Ondanks de vrieskou van het moment, zijn er al tekenen van het voorjaar.
Ik geef me maar over aan die lentetintelingen en volg de natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten