Ode aan de boom

Deze boom kwam ik tegen in het bos bij Castricum.

Het beeld van de boom raakt me tot in de kern. 

Ik zie er een ontzettende eenzaamheid in. 

Maar ook kracht en troost. 

Het is alsof het beeld zegt: wat er ook gebeurt, je hebt altijd jezelf nog.

Ik heb er een gedichtje bij gemaakt met de titel Omarming.

Eenzame boom

Geen mens die er voor hem is

De rugdekking

moet hij helemaal

uit zichzelf

halen

Het is niet verwonderlijk dat ik dit blog gekozen hebt voor een ode aan de boom.

Deze week is er namelijk een prachtige berk bij mij tot leven gekomen. 

Twee dikke plakken van de stam  met een lengte van 2.45 meter sjouwden we mijn huis in. 

Het zagen, schaven, schuren kon beginnen. Bewust heb ik er voor gekozen om de schors aan één zijde van de plank te laten zitten. 

Als je de twee planken tegen elkaar aanlegt, ontstaat er een prachtig landschap van schors.

Nee, natuurlijk sluit het niet overal precies aan. En ja, dat betekent dus een tafel met een kier. Maar is dat echt zo erg? 

Het is niet het enige dat verrast. Er is zo weinig mogelijk geschaafd. Daardoor komen alle knoestjes en onvolkomenheden aan het licht. 

Ik wist niet dat hout zo gevlekt kon zijn. 

Het is misschien even wennen, maar het is ook echt ontzettend mooi dat ik het hout gewoon het hout durf te laten zijn. Dat ik niet hoef af te vlakken, weg te poetsen, bij te schaven. 

Nee, boom, je bent gewoon goed zoals je bent.

Wat zou het mooi zijn als ik zo ook naar de mens kon kijken.

P.S. De foto hangt in andere gedaante in de sfeerboerderij van Jan Cees Lont in Nieuwe Niedorp, waar ik t/m 12 mei 2013 exposeer.